Kazimierz Kiełczewski

Jego edukacja rozpoczęła się w szkole miejskiej, którą ukończył w 1910 roku. Następnie przez półtora roku uczęszczał do szkoły techniczno-rzemieślniczej. Swoją karierę zawodową rozpoczął jako praktykant tokarski w fabryce maszyn rolniczych, a w 1914 roku podjął pracę w Zakładach Metalurgicznych w Piotrogrodzie, gdzie aktywnie uczestniczył w działalności Stowarzyszenia Kulturalno-Oświatowego "Płomień". W listopadzie 1916 roku dołączył do piotrogrodzkiej organizacji SDKPiL, gdzie zasiadał w Zarządzie, a w 1917 roku wstąpił do SDPRR(b). W dziewiątym miesiącu tego samego roku został oddelegowany do guberni jekaterynosławskiej, aby prowadzić agitację przed wyborami do Konstynuanty.

Kiełczewski brał aktywny udział w rewolucji październikowej, a od 28 grudnia 1917 roku do lipca 1918 roku pełnił funkcję sekretarza Wydziału Pracy w Komisariacie Polskim przy Komisariacie Ludowym ds. Narodowości. W pierwszej połowie 1918 roku uczestniczył w pertraktacjach z dowództwem I Korpusu Polskiego na Białorusi. Jeszcze w tym samym roku został kandydatem do Rady Wygnańczej w Piotrogrodzie. Latem w 1918 roku powrócił do Polski, współorganizując Komitet Zamojski SDKPiL.

W grudniu 1918 roku jako delegat z Lublina uczestniczył w I Zjeździe KPRP, gdzie został wybrany do Komitetu Miejskiego (KM) oraz Komitetu Okręgowego (KO) KPRP w Lublinie. Od 5 listopada 1918 roku do lipca 1919 roku był członkiem Rady Delegatów Robotniczych (RDR) w Lublinie, a w 1920 roku pełnił rolę funkcjonariusza KPRP w Łodzi i Łęczycy. W 1919 oraz 1921 roku był na krótką chwilę aresztowany przez organy policji. W drugiej połowie lat 20. ograniczył swoją aktywność w KPP, pomimo że formalnie pozostawał członkiem tej partii aż do jej rozwiązania w 1938 roku.

Od 1920 roku pracował jako księgowy w różnych instytucjach państwowych i społecznych, między innymi w latach 1929-1934 pełnił tę rolę w Kasie Chorych w Pińsku. W latach 1925-1929 był przewodniczącym Zarządu Wojewódzkiego Związku Zawodowego Pracowników Kas Chorych i Instytucji Ubezpieczeń Społecznych, a także radnym powiatowej Kasy Chorych. W okresie okupacji Kiełczewski pracował w zakładach graficznych, a po wyzwoleniu Lublina w lipcu 1944 roku wstąpił do PPR, gdzie zajął się organizowaniem komórek PPR oraz związków zawodowych.

Jako członek egzekutywy KM oraz Komitetu Obwodowego PPR w Lublinie, w sierpniu 1944 roku objął stanowisko wicedyrektora Ubezpieczeń Społecznych. W piotrogrodzkiej historii jego kariery mieszczą się również lata, kiedy był prezydentem Radomia, co miało miejsce od 17 stycznia 1945 roku do 30 kwietnia 1948 roku, pełniąc również rolę starosty grodzkiego oraz członka egzekutywy KM PPR w Radomiu i KW PPR/PZPR w Kielcach.

Po 1950 roku wrócił do Lublina, angażując się w kierownicze stanowiska w Wojewódzkim Wydziale Zdrowia, Miejskich Zakładach Mleczarskich oraz Okręgowej Spółdzielni Pracy. W latach 1954-1955 był dyrektorem Hoteli Miejskich. Do 1955 roku kilka razy reprezentował swoją organizację na miejskich oraz wojewódzkich konferencjach PZPR. Po 1957 roku przeszedł na rentę dla zasłużonych. W latach 1945-1948 przewodniczył Zarządowi Wojewódzkiemu Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych. W 1955 roku odznaczono go Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.