Zbór Świeckiego Ruchu Misyjnego „Epifania” w Lublinie

---

Historia

Lubelski zbór Badaczy Pisma Świętego

Ruch badacki zagościł w Lublinie dzięki przybyciu Wł. Wójcika ze Stanów Zjednoczonych w latach 1920 lub 1921, a także Bronisława Blacharskiego w 1921 roku. W 1922 roku Jan Kulka i Katarzyna Kulka przyjęli nauki Badaczy Pisma Świętego; Jan Kulka nabył status starszego zboru oraz ewangelisty w ramach ruchu epifanicznego. Przełomowym momentem był rok 1923, kiedy to zainicjowano działalność lubelskiego zboru Badaczy Pisma Świętego. Na czoło zboru stanął pierwszy starszy, brat Ziemba.

Początkowo, od 1923 do 1927 roku, spotkania religijne miały miejsce w prywatnych mieszkaniach członków, w tym u siostry Kubalskiej na ulicy Podwale, u małżeństwa Miączów przy ulicy Dolnej Panny Marii oraz u rodziny Drożdżów na ulicy Lipowej. W 1924 roku zorganizowano pierwszą konwencję w wynajętej sali. Następnie, od 1927 roku, regularnie organizowano otwarte wykłady biblijne w sali Spółdzielni Komisowo-Handlowej przy ulicy Zamojskiej, które odbywały się dwa razy w tygodniu, przyciągając mieszkańców Lublina oraz umożliwiając dystrybucję religijnej literatury.

Zbór epifaniczny

W 1931 roku struktura lubelskiego zboru uległa rozdzieleniu, co doprowadziło do powstania dwóch nowych wspólnot. Oprócz lokalnych Świadków Jehowy zrodziły się także zbór ZWBPŚw oraz zbór epifaniczny. Ruch epifaniczny w Lublinie ma swoje korzenie w początku lat 30. XX wieku, kiedy to Tadeusz Sadowski stał się kluczowym członkiem wspólnoty, wyznaczonym na wieloletniego starszego zboru. W kolejnych latach dołączyli do niego nowi sympatycy takich jak: Władysław Kieraga w 1932 roku, Jan Supryn w 1933 roku, Maria i Adam Złotkiewiczowie oraz Aniela Flis w tym samym roku, a także Agnieszka Bańka w 1934 roku.

Pierwsze nabożeństwa epifaniczne miały miejsce w domu Wochów, gdzie Aleksander Woch pełnił rolę pielgrzyma. Niestety, oboje zginęli w wyniku bombardowania Lublina we wrześniu 1939 roku. W 1935 roku wspólnota liczyła już 45 członków, a w latach 1935–1936 doszło do podziału, a część z członków przyłączyła się do stowarzyszenia prowadzonego przez Czesława Kasprzykowskiego.

Okres okupacji niemieckiej w latach 1939–1944 był dla wspólnoty trudny, ponieważ nabożeństwa odbywały się potajemnie w domach Marii i Adama Złotkiewiczów bez wiedzy okupanta. Po 1944 roku, przy wyzwoleniu Lublina, epifaniści doświadczyli licznych prześladowań, w tym dewastacji miejsc zebrań i brutalnych ataków. Te niewłaściwe działania zakończyły się w 1947 roku.

Po wojnie, nabożeństwa kontynuowano w domach Złotkiewiczów oraz Anieli Flis. Od 1947 roku spotkania miały miejsce w kaplicy na ulicy Zamojskiej. W czasach Polski Ludowej wielu członków wspólnoty było sądzonych za odmowę służby wojskowej, co skutkowało aresztowaniami. Warto wspomnieć, że prof. Paul S.L. Johnson, twórca międzynarodowego Świeckiego Ruchu Misyjnego „Epifania”, był wielokrotnie obecny w Lublinie podczas epifanicznych konwencji. Jego odwiedziny miały miejsce między innymi w latach 1928, 1930, 1931, 1932, 1933, 1936, 1937 oraz 1946. Kolejny dyrektor, Raymond G. Jolly, przybył do Lublina cztery razy w latach 1957, 1960, 1964 i 1978.

W 1952 roku, po udaremnieniu importu magazynu Teraźniejsza Prawda, zbór rozpoczął drukowanie czasopisma w warunkach konspiracyjnych, realizując numery od 130 do 174 samodzielnie na powielaczu. Situacja zmieniła się w listopadzie 1957 roku, kiedy to ukazał się numer 175, wydany oficjalnie w Polsce przez ŚRME. Przez dwie dekady, wspólnota w Lublinie, wraz z zborem w Tomaszowie Lubelskim, pozostawała niezależna od ŚRME i mimo starań, nie otrzymywała odpowiednich usług pielgrzymskich ani nie publikowano ich sprawozdań w Teraźniejszej Prawdzie. Jednym z długoletnich liderów zboru był Czesław Flis, który pełnił swoją rolę przez wiele lat, aż do roku 2015.

---

Oceń: Zbór Świeckiego Ruchu Misyjnego „Epifania” w Lublinie

---