Zbór Zrzeszenia Wolnych Badaczy Pisma Świętego w Lublinie

---

Historia

Lubelski zbór Badaczy Pisma Świętego

Historia ruchu badackiego w Lublinie rozpoczęła się wraz z przybyciem Wł. Wójcika i Bronisława Blacharskiego, którzy przybyli do miasta na początku lat dwudziestych XX wieku. W 1922 roku Jan Kulka i Katarzyna Kulka podjęli decyzję o przyjęciu wierzeń Badaczy Pisma Świętego. Zaledwie rok później zorganizowano lubelski zbór Badaczy Pisma Świętego, którego pierwszym starszym był brat Ziemba. W początkowych latach działalności, w latach 1923–1927, zebrania religijne odbywały się w prywatnych mieszkaniach, m.in. u s. Kubalskiej oraz małżeństw Miączów i Drożdżów.

W 1924 roku miała miejsce pierwsza konwencja, która odbyła się w wynajętej sali, co stanowiło nowy krok w rozwoju zboru. Od 1927 roku, organizowano otwarte wykłady biblijne, które odbywały się regularnie w sali Spółdzielni Komisowo-Handlowej przy ul. Zamojskiej. Wydarzenia te były połączone z dystrybucją literatury religijnej dla mieszkańców Lublina.

Zbór ZWBPŚw

Rok 1931 był przełomowy, ponieważ doszło do podziału zboru lubelskiego, co skutkowało powstaniem dwóch nowych instytucji religijnych: zbór epifaniczny oraz zbór epifaniczny. W tym samym roku zorganizowano pierwszą konwencję ZWBPŚw, która miała miejsce w dniach 28 i 29 czerwca, w której uczestniczyło około 100 osób, a 7 z nich zostało ochrzczonych. Dwa lata później zbór brał czynny udział w organizacji kolejnych konwencji w Pawłowie i Majdanie Kozic Górnych, gdzie łączna liczba uczestników sięgnęła 250.

Do wybuchu II wojny światowej na terenie Lublina miało miejsce kilka konwencji, w tym jedna z pokazem „Fotodramy stworzenia”. Przed wybuchem wojny zbór liczył około kilkunastu członków, z bratem Mazurem jako sługą zboru. Zebrania odbywały się w domach prywatnych rodzin Mazurów i Ćwieków. Niestety, w czasie II wojny światowej działalność zboru została zawieszona, gdyż wielu członków opuściło Lublin, a ostatecznie działalność wznowiono po zakończeniu działań wojennych.

Po wojnie zorganizowano konwencję w Zemborzycach, w której uczestniczyło około 250–300 osób z różnych części województwa lubelskiego. W nocy z 25 na 26 czerwca doszło do tragicznych wydarzeń, kiedy to napadnięto uczestników konwencji, w wyniku czego zginęły trzy osoby, w tym przewodniczący Zrzeszenia, Mikołaj Grudzień. Sytuacja ta zbiegła się z tzw. „cudem lubelskim”, związanym z rzekomym pojawieniem się łez na obrazie Matki Boskiej Płaczącej w archikatedrze w Lublinie, co przyczyniło się do nieprzyjemnych incydentów podczas pogrzebu.

Po wojnie zbór przeżył okres rozwoju. W latach 60. liczba członków wzrosła do około 70, co w połączeniu z dziećmi i sympatykami dało łącznie około 90 osób. Zebrania odbywały się na rynku i w Zemborzycach, a także wprowadzono dodatkowe spotkania młodzieżowe. W 1972 roku już tylko 48 członków uczestniczyło w regularnych zebraniach, a na wiosnę 1973 roku przeniesiono zbór do nowej sali przy ul. N. Żmichowskiej 15/17, gdzie uroczystość otwarcia zgromadziła ponad 200 osób.

Lubelski zbór aktywnie uczestniczył w organizowaniu konwencji, które odbywały się w różnych miejscowościach, a w 1982 roku zrealizowano publiczną projekcję filmu „Dla tej przyczyny”, z uczestnictwem przekraczającym 400 osób. W 1998 roku zbór, licząc razem z młodzieżą i sympatykami, osiągnął liczbę ponad 60 osób.

---

Oceń: Zbór Zrzeszenia Wolnych Badaczy Pisma Świętego w Lublinie

---