Aleksander Bieliński, znany również jako Ksawery Leopold z Bielin h. Szeliga, to postać o bogatej historii społecznej i zawodowej. Urodził się 4 października 1818 roku w Lublinie, a jego życie zakończyło się tragicznie 28 grudnia 1877 roku w Turce k. Lublina.
Był on nie tylko prawnikiem, ale także sybirakiem, co świadczy o jego zaangażowaniu w wydarzenia historyczne owocujące osobistymi tragediami. W ciągu swojego życia pełnił funkcję Prezesa Dyrekcji Szczegółowej Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego, gdzie wpłynął na rozwój finansów ziemskich w ówczesnej Polsce. W dodatku, Aleksander był właścicielem Turki, co potwierdza jego status w lokalnej społeczności i wpływy, jakie posiadał w swoim regionie.
Życiorys
Rodzice Aleksandra Bielińskiego to pułkownik Adam Bieliński, który uczestniczył w powstaniu kościuszkowskim, oraz Julianna Zygiert, żyjąca w latach 1780-1850. W 1837 roku zdał maturę w rosyjskim Gimnazjum Gubernialnym. Następnie przeniósł się do Warszawy, gdzie rozpoczął pracę jako aplikant w Trybunale Mazowieckim. Tamże angażował się aktywnie w tajnym Stowarzyszeniu Ludu Polskiego.
W 1838 roku został aresztowany i osadzony w Cytadeli Warszawskiej. W wyniku postępowania sądowego, w 1839 roku skazano go najpierw na karę śmierci, którą później złagodzono do wysłania na Syberię. Po dwóch latach spędzonych w tamtym surowym miejscu, powrócił do Lublina, gdzie zajął się gospodarowaniem w swoich majątkach, takich jak Moszna i Jabłonna. Wkrótce został także wybrany na radcę Lubelskiej Dyrekcji Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego.
Nie na długo jednak zaznał spokoju. Wkrótce potem wstąpił do tajnego Związku Narodu Polskiego, którego przewodniczącym był Ks. Piotr Ściegienny. W 1843 roku ponownie aresztowany, został osadzony w cytadeli, a w 1844 roku skazany na bezterminowe ciężkie roboty w syberyjskich kopalniach oraz przepadek mienia. W nerczyńskich zakładach górniczych nabawił się szkorbutu, co znacznie obniżyło jego zdrowie.
Po zwolnieniu z katorgi w 1851 roku, Aleksander pracował w Irkucku i pobliskich okolicach, a następnie w Tobolsku. Dzięki manifestowi koronacyjnemu, w 1857 roku uzyskał zezwolenie na powrót do kraju. W 1859 roku osiedlił się z rodziną w majątku rodzinnym w Turce koło Lublina, gdzie zniósł pańszczyznę. Dnia 15 czerwca 1861 roku poślubił Marię Łucję Hynke-Piotrowską h. Awdaniec, urodzoną w 1840 roku, a zmarłą w 1890 roku.
Para miała troje dzieci, a wśród nich syna, Adama Bielińskiego (1863-1928), Antoniego Piotra (1864-1930) oraz córkę, Jadwigę Anielę Bielińską z Bielin h. Szeliga (1865-1925). Mimo że przez długi czas pozostawał pod nadzorem policyjnym, aktywnie działał w Stowarzyszeniach Ziemiańskich, a przez pewien okres był prezesem Lubelskiej Dyrekcji Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego. W latach 1861–1863, w okresie przedpowstaniowym, zebrał oraz własnoręcznie przekazał znaczne kwoty na cele narodowe.
Ostatecznie, Aleksander Bieliński zamieszkał w Turce jako właściciel tej miejscowości, prowadząc życie z pełnym zaangażowaniem w sprawy narodowe.
Pozostali ludzie w kategorii "Prawo i sprawiedliwość":
Stanisław Lizer | Wiesław Kamiński (prawnik) | Piotr Zakrzewski (prawnik) | Wojciech Orłowski (prawnik) | Jan Namitkiewicz | Andrzej Sylwestrzak | Janusz Niczyporuk | Adam Gajewski (sędzia) | Wojciech Kręcisz | Władysław Raczkowski (adwokat) | Krzysztof Piaseczny | Czesław Martyniak | Joanna Misztal-Konecka | Wiesław Błuś | Maciej Miłosz | Łukasz Piebiak | Stanisław Estreich | Teresa Flemming-Kulesza | Jacek CzajaOceń: Aleksander Bieliński