Krzysztof Łukasiewicz (architekt)

---

Życiorys

Krzysztof Łukasiewicz był synem Stanisława Franciszka Łukasiewicza oraz Natalii z Zawidzkich. Uczył się na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej, a także na Wydziale Dekoracji Wnętrz Akademii Sztuk Pięknych. W roku 1958 dołączył do zespołu projektującego zabudowę wschodniej pierzei ulicy Marszałkowskiej, znanej jako Ściana Wschodnia, w skład którego wchodzili m.in. Stefan Putowski, Jacek Chyrosz, Maria Krystyna Rudzińska oraz Romuald Welder, a także współpracownicy, tacy jak T. Kalinowski i Ewa Łukasiewicz.

Później Krzysztof współpracował z Leszkiem Sołonowiczem. W 1962 roku, nastręczając się od promotora Jerzego Sołtana, postanowił emigrować do Francji. Tam zajął stanowisko asystenta w École nationale supérieure des beaux-arts, jednocześnie pracując w biurze Émile Aillauda jako kierownik projektu z Ewą i Józefem Brukalskimi.

W ciągu swojej kariery Krzysztof Łukasiewicz zdobył uznanie, stając się laureatem pierwszej sesji „Plan Architecture Nouvelle” (P.A.N) w 1972, co skutkowało realizacją zespołu urbanistycznego w Melun Sénart, ukończonym w 1975 roku. Dodatkowo, w miarę upływu lat, zrealizował projekty mebli oraz tworzył obrazy.

Twórczość

Krzysztof Łukasiewicz, znany architekt, był odpowiedzialny za liczne projekty urbanistyczne oraz plany architektoniczne, które w znacznym stopniu wpłynęły na rozwój przestrzeni miejskich. Opracował nowatorski koncept urbanistyczny, który zakładał centralne umiejscowienie parków oraz ogrodów, otoczonych przez budynki w formie szeregowej, a także uliczki handlowe i targowiska.

W jego pracy znalazł się także klasyczny model miasta znany jako londyński półksiężyc, który oparty był na idei miasta-ogrodu. Takie założenie stało się możliwe dzięki uwzględnieniu założeń rozwijających urbanizację tysiąclecia, takich jak różnorodność scenerii, wyrównanie terenu, arkady czy też tarasy.

Łukasiewicz, wykorzystując nowoczesny proces prefabrykacji, wprowadził nową estetykę w projektowaniu. Jego konstrukcje charakteryzowały się dominującymi elementami wizualnymi, co można zobaczyć w projektach takich jak Melun-Senart czy Arkady ILM. W ramach swoich działań zainicjował także koncepcję miasta kubistycznego.

W swoich projektach architektonicznych Łukasiewicz z powodzeniem łączył różnorodne formy architektury z otoczeniem oraz przyrodą. Wprowadzał elementy takie jak patio, balkony, tarasy oraz ogrody, a także wykusze wokół drzew, dążąc do maksymalizacji terenów zielonych.

Wśród jego znanych realizacji wyróżnia się kładka i windy, które zapewniają dostęp do Jardin Atlantique usytuowanego nad Gare Montparnasse w Paryżu. Zainicjował również propozycję urbanistycznego planowania ogrodów i parków w stolicy Francji.

Wspólnie z Andre Schuchem, Łukasiewicz opracował ambitny projekt miejski, który koncentrował się na renowacji zabudowy oraz przekomponowaniu zieleni w popularnym miejscu, jakim są Champs-Élysées.

Na krótko przed swoją śmiercią powrócił do Warszawy, gdzie zrealizował projekt osiedla w Wołominie. Projekt uwzględniał założenie, że charakter domów i terenów zielonych musi tworzyć jedną spójną całość.

W tym czasie Łukasiewicz opracował także niepublikowaną rozprawę architektoniczną, która stanowiła uzupełnienie jego pierwszej książki zatytułowanej Urbanisme des places et des rues.

Warto zaznaczyć, że znaczna część archiwów Krzysztofa Łukasiewicza jest dostępna w Cité de l’Architecture et du Patrimoine w paryskim departamencie Francuskiego Instytutu Architektury (IFA).

---

Oceń: Krzysztof Łukasiewicz (architekt)

---