Helena Rolandowa

Helena zadebiutowała na scenie w 1887 roku, występując w zespole swojego ojca w Płocku. Jej pierwsze kroki na deskach Warszawskich Teatrów Rządowych miały miejsce w 1893 roku, gdzie zaprezentowała swoje umiejętności w rolach: Klarci w sztuce "Koniec Sodomy" oraz Maryni w "Klubie kawalerów". To właśnie tam spędziła wiele lat swojej kariery, aż do momentu przejścia na emeryturę w 1915 roku.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, Helena kontynuowała swoją twórczość w warszawskich teatrach miejskich oraz Reducie, również angażując się w produkcje filmowe. Jej talent, a także naturalność w kreowaniu ról, skierowały ją często do odgrywania postaci naiwnych dziewcząt, podlotków czy zwariowanych urwisów. Jak trafnie zauważył S. Dąbrowski: "Warunki zewnętrzne predytynowały ją do ról naiwnych.".

A Adam Grzymała-Siedlecki podkreślił, iż Helena była "jedną z najbardziej ujmujących artystek znających swoje w teatrze miejsce. Żyło w niej dużo bezpośredniej szczerości i niepodrabianej czystości uczuć, gdy odtwarzała role dziewcząt." (za str. 598).

Helena Rolandowa zmarła 20 września 1952 roku, a jej miejsce spoczynku znajduje się na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, w kwaterze L-1-22. Jej postać pozostaje w pamięci miłośników sztuki, a jej osiągnięcia żyją w kulturze polskiej jako przykład prawdziwego aktorstwa.