Klemens Mielczarek

---

Życiorys

W przededniu II wojny światowej Klemens Mielczarek rozpoczął swoją edukację w liceum handlowym, a już w wieku 15 lat zadebiutował w kinie. Oprócz działalności filmowej, występował również na deskach Teatru Małego, gdzie brał udział w przedstawieniu „Pani Natura”.

Podczas niemieckiej okupacji kontynuował rozwój swojej kariery aktorskiej w tajnym ośrodku PIST. Wziął aktywny udział w powstaniu warszawskim w szeregach Armii Krajowej jako starszy strzelec o pseudonimie Randel, przynależy do VII zgrupowania „Ruczaj”. Po klęsce powstania został wzięty do niewoli przez Niemców, uzyskując numer jeniecki 105316.

Po wojnie powrócił do Polski, gdzie pomyślnie zdał egzaminy aktorskie i rozpoczął pracę w Teatrze Miejskim w Częstochowie, debiutując 11 września 1946 roku w roli Krzysztofa Dudgena w spektaklu „Uczeń diabła”. W późniejszych latach związał się głównie z warszawskimi scenami, występując w przedstawieniach Teatru Telewizji, a także w słuchowiskach Teatru Polskiego Radia. Po przejściu na emeryturę, stworzył własny teatr jednego aktora o nazwie „Kuku-Ryku”, skierowany do najmłodszej widowni.

W roku 1955 Mielczarek został uhonorowany Medalem 10-lecia Polski Ludowej. W uznaniu jego talentu i wkładu w rozwój kultury warszawskiej, w 1967 roku przyznano mu Odznakę honorową „Za Zasługi dla Warszawy”, a w 1996 roku otrzymał Nagrodę Miasta Stołecznego Warszawy.

Artysta przeszedł przez dwa małżeństwa. Po 13 latach z pierwszą żoną Teresą, znaną lalkarką z Teatru „Guliwer”, doczekał się dwojga dzieci – syna Lucjana oraz córki Marzeny. Z drugiego małżeństwa z Ireną Kellner, dziennikarką oraz teatrologiem, urodził się syn Adam.

Klemens Mielczarek zmarł w Warszawie i został pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 146-5-17).

Teatr

Klemens Mielczarek miał zaszczyt pracować w wielu prestiżowych instytucjach teatralnych w Polsce, gdzie odcisnął swoje piętno na sztuce scenicznej. Jego kariera rozpoczęła się od Teatru Miejskiego w Częstochowie w 1946 roku, gdzie zyskał pierwsze doświadczenia zawodowe.

Następnie, w latach 1947–1950, był związany z Teatrem Nowym w Warszawie. To właśnie tam zaczął rozwijać swoje umiejętności w kierunku nowoczesnego teatru.

W Teatrze Muzycznym w Warszawie (1950), oraz Teatrze Domu Wojska Polskiego (1951-1952) kontynuował swoją karierę, zdobywając coraz większe uznanie w środowisku artystycznym.

W latach 1953–1957 współpracował z Teatrem Polskim w Warszawie, gdzie miał możliwość pracy z wieloma znakomitymi artystami. W 1957 roku pojawił się w Teatrze Komedia w Warszawie, a wkrótce potem rozpoczął działalność w Lublinie, gdzie pracował w Teatrze im. Juliusza Osterwy w latach 1958-1960.

Rok 1960 przyniósł mu obywatelstwo w Teatrze Klasycznym w Warszawie, a także związał się z Teatrem Ludowym w Warszawie, co potwierdziło jego renome w środowisku teatralnym.

W 1961 roku był jednym z głównych aktorów Teatru Syrena, a później w latach 1962–1977 występował w Teatrze Ziemi Mazowieckiej. Pośród następnych lat jego kariera obejmowała Teatr Popularny w Warszawie (1978–1981), a także Teatr Adekwatny w Warszawie (1984 i 1990), i Teatr Scena Prezentacje w Warszawie (1988).

Każda z tych instytucji przyczyniła się do jego artystycznego rozwoju oraz wzbogacenia polskiej sceny teatralnej.

Filmografia

Klemens Mielczarek zagrał w wielu znaczących produkcjach filmowych, które wpisały się w historię polskiego kina. Oto niektóre z jego występów:

• Skarga (1991), reż. J. Wójcik,
• Biesy (1988), reż. A. Wajda – Robotnik,
• Zmowa (1988), reż. J. Petelski,
• Zmiennicy odc. 15 (1986), reż. S. Bareja – Dozorca bloku przy ul. Altenatywy,
• Szczęśliwy brzeg (1983), reż. A. Konic – Tragarz,
• Alternatywy 4 odc. 1 (1983), reż. S. Bareja – Listonosz w Pułtusku,
• Dom odc. 1 i 8 (1982), reż. J. Łomnicki,
• Dziecinne pytania (1981), reż. J. Zaorski,
• Człowiek z żelaza (1981), reż. A. Wajda,
• Wśród nocnej ciszy (1978), reż. T. Chmielewski – Marynarz,
• Romans Teresy Hennert (1978), reż. I. Gogolewski – Stanisław, ordynans Gondziłły,
• Sprawa Gorgonowej (1977), reż. J. Majewski – Policjant,
• Polskie drogi odc. 11 (1977), reż. J. Morgenstern – Agent gestapo,
• Westerplatte (1967), reż. S. Różewicz – Mat Chrzanowski,
• Sam pośród miasta (1965), reż. H. Bielińska – Taksówkarz,
• Cafe pod Minogą (1959), reż. B. Brok – Władek, narzeczony Sabci,
• Wolne miasto (1958), reż. S. Różewicz – Rudi Nowak,
• Ósmy dzień tygodnia (1958), reż. A. Ford – Bandzior,
• Podhale w ogniu (1955), reż. J. Batory i H. Hechtkopf – Chłop,
• Sprawa do załatwienia (1953), reż. J. Rybkowski i J. Fethke,
• Przygoda na Mariensztacie (1953), reż. L. Buczkowski – Murarz Wacław Osica,
• Dom na pustkowiu (1949), reż. J. Rybkowski – Wicek,
• Czarci żleb (1949), reż. A. Vergano i T. Kański – „Dzieciuch”,
• Sportowiec mimo woli (1939), reż. Mieczysław Krawicz,
• Florian (1938), reż. L. Buczkowski – Wnuk Paweł,
• O czym marzą kobiety (1937), reż. A. Marten – Boy hotelowy,
• Niedorajda (1937), reż. M. Krawicz – Kolega Florka,
• Książątko (1937), reż. K. Tom i S. Szebego – Franek,
• Wacuś (1935), reż. M. Waszyński – Uczeń.

---

Oceń: Klemens Mielczarek

---