Krystyna Sadowska

---

Życiorys

W 1930 roku Krystyna Sadowska rozpoczęła czteroletnie nauki w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych. Od 1932 instytucja ta nosiła nazwę Akademii Sztuk Pięknych. Podczas studiów zgłębiała różnorodne techniki artystyczne, takie jak malarstwo, tkactwo, ceramika oraz litografia. W roku 1937 polski rząd posłał ją do Brazylii, gdzie w stanie Parana miała za zadanie nauczać polskich emigrantów rękodzieła. Wtedy to stworzyła kolonię tkaczy, którzy pracowali na 60 krosnach.

Pobyt Krystyny w Brazylii był nie tylko okazją do nauczania, ale także do organizacji warsztatów, które odbywały się w trudnych warunkach. Pomimo przeszkód, pokonywała duże odległości konno, aby docierać do polek w potrzebie. Jej działalność organizacyjna została dostrzeżona i odznaczona przez brazylijski rząd złotym medalem.

W Paranie przebywał również Konrad Sadowski, który uczył dzieci polskich osadników fizyki. Ich drogi skrzyżowały się w 1937 roku, gdy Konrad miał poinformować Krystynę o śmierci jej matki oraz przyznaniu jej medalu za gobelin „Wegetacje”, który wystawiła w Paryżu. Po pewnym czasie wzięli ślub w Brazylii i w 1939 roku powrócili do Polski.

Krystyna szybko została oddelegowana w okolice Stanisławowa, gdzie organizowała warsztaty garncarskie dla ludności wiejskiej. Po wybuchu II wojny światowej, razem z mężem udało im się przejść przez Węgry do Paryża. Tam, w 1940 roku, kontynuowała studia malarskie w Académie de la Grande Chaumière. Gdy wojska hitlerowskie wkroczyły do Francji, Sadowscy przemieścili się do Algierii, a następnie we wrześniu 1940 roku przybyli do Londynu. W stolicy Anglii organizowali wystawy artystyczne na zlecenie polskiego rządu na uchodźstwie.

W 1945 roku Krystyna rozpoczęła roczne studia z zakresu garncarstwa w Central School of Art and Craft. Po ich zakończeniu wyjechała z mężem do stanu Parana w Brazylii, gdzie otworzyli studio artystyczne. Ich prace były wystawiane na licznych zbiorowych ekspozycjach i szybko zyskały uznanie, co doprowadziło do zaproszenia ich na wystawę do Rio de Janeiro.

Na tej wystawie Krystyna zaprezentowała gobelin zatytułowany „Marzenie o Kanadzie”, który przyciągnął uwagę kanadyjskiej delegacji rządowej. Wkrótce potem Krystyna i Roman Sadowscy zostali zaproszeni do Kanady, gdzie osiedlili się w Nowej Szkocji, ucząc ceramiki w Halifaxie. Później przeprowadzili się do Indian Harbour, gdzie stworzyli własne studio malarskie i ceramiczne.

Wkrótce odwiedził ich Lawrence Artur Colley Panton, dyrektor Ontario College of Art, który był pod wrażeniem ich twórczości i zaproponował im przeprowadzkę do Toronto oraz pracę w jego szkole. To zdarzenie miało miejsce w 1953 roku; Konrad uczył garncarstwa, a Krystyna koncentrowała się na ceramice, projektowaniu i rzeźbie ceramicznej. Współpracowali również w swoim studio w Aurorze, a latem przebywali w Indian Harbour.

Niestety, w 1960 roku zmarł Konrad Sadowski, co zmusiło Krystynę do zakończenia pracy w szkole i całkowitego poświęcenia się twórczości. Pod koniec lat 60. poznała projektanta mebli, Stefana Siwińskiego, którego poślubiła. Krystyna kontynuowała tworzenie gobelinów, batików oraz spawanych rzeźb w metalu. W 1977 roku miała miejsce jej pierwsza retrospektywna wystawa w Art Gallery of Windsor.

Nagrody

Krystyna Sadowska, znana ze swojego wybitnego wkładu w sztukę tkaniny, zdobyła liczne nagrody, które potwierdzają jej talent i zaangażowanie w tej dziedzinie. Jej osiągnięcia obejmują:

• złoty medal za tkaninę przyznany przez rząd francuski na Światowej Wystawie Tkaniny w Paryżu w 1937 roku,
• srebrny medal za tkaninę od rządu brazylijskiego w Rio de Janeiro w 1947 roku,
• drugą nagrodę za tkaninę na Międzynarodowej Wystawie Tkanin w Greensboro, USA w 1949 roku,
• Wielką Nagrodę oraz pierwszą nagrodę za tkaninę na I Wystawie Wełny Kanadyjskiej w Muzeum Sztuk Pięknych w Londynie, Ontario w 1953 roku,
• nagrodę Drakenfeld na XX Międzynarodowych Targach Ceramiki w Muzeum Sztuk Pięknych w Syracuse w 1958 roku,
• pierwszą nagrodę za tkaninę podczas Wystawy Rękodzieła Kanadyjskiego w Montrealu w 1961 roku,
• pierwszą nagrodę za batik w tej samej wystawie w 1962 roku,
• nagrodę Fundacji Jurzykowskiego w Nowym Jorku za całokształt działalności artystycznej.

Te wyróżnienia nie tylko wzmocniły jej pozycję jako artystki, ale także przyczyniły się do promocji sztuki tkaniny na międzynarodowej scenie artystycznej.

---

Oceń: Krystyna Sadowska

---