Jadwiga Beck

---

Życiorys

Jadwiga Beck była jedynym dzieckiem Jadwigi Sławęckiej oraz Wacława Salkowskiego. Jej ojciec był uznawanym prawnikiem, który reprezentował wiele cukrowni oraz Bank Cukrownictwa, mając jednocześnie szerokie kontakty w lubelskim ziemiaństwie. Odebrała staranne wykształcenie, kończąc prywatne gimnazjum oraz liceum Anieli Wereckiej w Warszawie. W młodości aktywnie uczestniczyła w harcerstwie, a również biegła w trzech językach obcych: francuskim, włoskim i niemieckim. W czasie I wojny światowej mieszkała w Lublinie, gdzie prowadziła gospodę żołnierską.

Jej pierwszym mężem był Stanisław Burhardt-Bukacki, który wówczas pełnił funkcję kapitana i wkrótce awansował na podpułkownika, obejmując dowództwo 8 Dywizji Piechoty stacjonującej w Modlinie. Ich małżeństwo zawarte 23 stycznia 1919 roku w katedrze w Lublinie przyniosło na świat córkę Joannę, pieszczotliwie zwaną Bubą. Po kilku latach ich związek niestety się rozpadł. Od 1927 roku jej nowym mężem został Józef Beck, który w chwili ich ślubu był nadal w związku małżeńskim i posiadał tytuł podpułkownika, jednak porzucił żonę i syna dla Jadwigi.

W obliczu braku rozwoju w prawie II Rzeczypospolitej, który uniemożliwiał rozwód, Jadwiga oraz Józef zdecydowali się na konwersję z katolicyzmu na protestantyzm, by zrealizować swoje plany małżeńskie. Jako żona wysokiego rangą dyplomaty brała udział w licznych spotkaniach oraz wydarzeniach dyplomatycznych, w tym m.in. w 1934 roku w Moskwie, 1935 roku w Berlinie, gdzie spotkała samego Hitlera oraz w 1938 roku w Rzymie. Jej życie było również bogate w anegdoty i gafy, z których część opisała w swojej autobiografii. W 1930 roku była sekretarką Rodziny Wojskowej oraz organizatorką wystaw przekładów polskiej literatury na języki obce, co zaowocowało odznaczeniem srebrnym Wawrzynem Akademickim przez Akademię Literatury.

18 września 1939 roku, po wybuchu II wojny światowej, Beckowie opuścili Polskę, podróżując pociągiem z Czerniowiec, gdzie spotkali m.in. prezydenta RP Ignacego Mościckiego oraz marszałka Edwarda Rydza-Śmigłego. Po dotarciu do Rumunii Joseph Beck z rodziną został jednak internowany. Jadwiga nie ustawała w staraniach, aby ułatwić mężowi sytuację, wykorzystując wszelkie możliwe kontakty. W 1942 roku Józef zaczął zmagać się z gruźlicą, a jego stan zdrowia szybko się pogarszał; zmarł 5 czerwca 1944 roku, a Jadwiga była przy nim w ostatnich chwilach.

Po jego śmierci przeniosła się z córką do Turcji, skąd dotarły do Egiptu. W Kairze Jadwiga podjęła zatrudnienie w oddziale Polskiego Czerwonego Krzyża. Następnie przeprowadziła się do Rzymu wraz z Joanną oraz Bohdanem Tymienieckim. W 1956 roku przeniosła się do Brukseli, a potem do Londynu, po czym wyruszyła do Konga Belgijskiego, gdzie zajmowała miejsce kierowniczki dużego magazynu. Z powodu problemów zdrowotnych, w tym chorób serca, musiała wrócić do Londynu.

Początkowo mieszkała sama i pracowała w małym hotelu jako sprzątaczka. Jednak z czasem, z powodu pogarszającego się zdrowia, przeszła pod opiekę córki. Wspólnie z Władysławem Pobóg-Malinowskim i Janem Weinsteinem opracowała pamiętniki Józefa Becka, które później opublikowała. Równocześnie pisała do „Wiadomości Literackich”, a swoje wspomnienia zebrała w książce pt. „Kiedy byłam ekscelencją”. Podczas nabożeństwa żałobnego, które miało miejsce w kościele o.o. Benedyktynów na Ealingu, trumna Jadwigi Beck była udekorowana sztandarem Polski.

---

Oceń: Jadwiga Beck

---