Kościół Matki Bożej Wspomożenia Wiernych w Lublinie

W latach 1635–1649 wybudowali murowaną świątynię, reprezentującą styl renesansu lubelskiego, dedykowaną Najświętszej Marii Panny Anielskiej oraz św. Franciszkowi. Warto zaznaczyć, że kościół został zbudowany na podmokłym terenie, co wymusiło użycie drewnianych bali jako fundamentów. Niestety, przez wieki świątynia wielokrotnie ulegała pożarom, co doprowadziło do licznych rekonstrukcji.

W latach 1812–1813 budynki zostały przekształcone w magazyn wojskowy, a w 1817 roku, gdy franciszkanie opuścili klasztor, powstał tu szpital wojskowy. Z czasem, w kolejnych latach, miejsce to przeszło w ręce Antoniego Domańskiego, który uruchomił tutaj fabrykę sukna. W 1851 roku w obiektach działala też fabryka mydła i świec, co świadczy o dynamicznej zmianie funkcji tego miejsca.

W 1913 roku obiekt zakupił Żyd Tadeusz Weissberg, który, przyjmując katolicyzm, w 1927 roku zdecydował się przekazać kościół oraz klasztor zakonowi Salezjanów. Dzięki ich staraniom świątynia została odbudowana, a projektem zajmował się Bruno Zborowski. Nowa konstrukcja, z trzema stropami, przetrwała do dziś, tworząc dwa odrębne kościoły: górny i dolny. W dolnej części znajdują się obecnie salki katechetyczne.

W 1930 roku kościół został poświęcony i przyjął tytuł Matki Bożej Wspomożenia Wiernych. W 1975 roku biskup Bolesław Pylak erygował parafię pod tym samym wezwaniem, co otworzyło nowy rozdział w historii tego miejsca.