Kościół Świętego Ducha w Lublinie

---

Szpital Św. Ducha

Szpital Św. Ducha został założony w 1419 roku obok już istniejącego szpitala dla ubogich starców. Zlokalizowany był poza murami ówczesnego miasta, co podkreślało jego funkcję jako instytucji dla potrzebujących i chorych. Konsekracja kościoła miała miejsce w 1421 roku; wówczas obiekt zyskał formalne znaczenie religijne.

W swojej pierwotnej formie, kościół był jednonawową budowlą z prezbiterium, co świadczy o prostocie i funkcjonalności architektury tego okresu. W XVI wieku zarząd nad kościołem przeszedł w ręce rajców lubelskich, co miało wpływ na jego rozwój i utrzymanie.

Jednakże, historia budynku była naznaczona tragicznymi wydarzeniami – na końcu XVI wieku kościół dotknęły dwa pożary, które zniszczyły znaczną część jego struktury. Odbudowa została przeprowadzona w 1608 roku, podczas której prezbiterium zostało przykryte barokową kopułą, a wnętrze ozdobiono bogatymi sztukateriami, nadając mu tym samym nowy, elegancki wygląd.

Przybycie karmelitów

W drugiej połowie XVII wieku usunięto istniejące budynki szpitalne, aby stworzyć nowe miejsce dla karmelitów bosych, którzy właśnie przybyli do Lublina. W rezultacie powstał klasztor, a kościół został poświęcony Matce Bożej Szkaplerznej. Świątynia została zbudowana w zachwycającym stylu renesansu lubelskiego, co nadało jej wyjątkowego charakteru.

Wewnątrz budynku znajdowały się istotne elementy, takie jak skarbiec, chór oraz refektarz, które nie tylko służyły funkcjom liturgicznym, ale także społeczności lokalnej. Szczególnie ważnym wydarzeniem w historii kościoła była fundacja kaplicy Matki Bożej przez Stefana Czarneckiego. W 1642 roku miało miejsce znaczące zdarzenie — na obrazie Matki Bożej Dobrej Rady zauważono łzy, co zostało uznane za cud. Obraz ten jest nadal obecny w kościele, przyciągając licznych wiernych.

Niestety, w 1733 roku kościół uległ ponownemu zniszczeniu wskutek pożaru. Po tym tragicznym incydencie nastąpiła częściowa odbudowa, która wprowadziła elementy barokowego stylu, zmieniając nieco dotychczasowy wyraz świątyni.

XIX wiek

W 1803 roku kościół oraz klasztor doświadczyły poważnego odwrotu w swojej historii z powodu groźnego pożaru. Zakonnicy postanowili przenieść się do klasztoru usytuowanego przy ul. Świętoduskiej, a ruiny pozostały na miejscu, co doprowadziło do ich sprzedaży na licytacji. Z tego właśnie powodu w tym miejscu powstał Nowy Ratusz.

W kolejnych latach kościół został odbudowany, a jego wieża zyskała neogotyckie formy, co dodało mu niepowtarzalnego charakteru. Interesującym elementem jest fakt, że wnętrze świątyni utrzymane jest w barokowym stylu, co stanowi ścisły kontrast z zewnętrzną architekturą. Dziś kościół przylega do Nowego Ratusza, a z całego zespołu klasztornego karmelitów pozostała jedynie ta niewielka, ale piękna świątynia.

Brama Świętoduska

Na końcu ulicy Świętoduskiej, gdzie prowadzi wylot ku Krakowskiemu Przedmieściu, znajdowała się Brama Świętoduska, usytuowana obok szpitala św. Ducha. W przeciwieństwie do wielu innych bram, ta nie miała żadnych funkcji obronnych. Jej górna część była przystosowana do zamieszkania, co nadawało jej bardziej domowy charakter. Niestety, w XIX wieku brama straciła na znaczeniu, popadła w ruinę, co skłoniło władze do podjęcia decyzji o jej rozbiórce w 1858 roku, równocześnie z istniejącym szpitalem.

---

Oceń: Kościół Świętego Ducha w Lublinie

---