Kościół św. Marcina w Lublinie

Budowla została wzniesiona w latach 1906–1907, a jej projekt stworzył inżynier August Załuski z Radomia. Świątynia została zbudowana dzięki funduszom zebranym przez parafian, co świadczy o ich zaangażowaniu i miłości do tej świątyni. Wnętrze świątyni zyskało swoje ostateczne wyposażenie w 1910 roku, co w pełni dopełniło jej wizerunek.

Konstrukcja kościoła została zrealizowana w stylu neogotyckim, a jego bryła przyciąga uwagę swoją monumentalnością. Świątynia jest murowana, stworzona z cegły i charakteryzuje się częściowo otynkowanymi elewacjami. Urok tej budowli wzmacnia to, że zwrócona jest przodem w kierunku północno-zachodnim. Jej plan można określić jako wydłużony prostokąt, natomiast wewnętrzna struktura obejmuje przestronny trzynawowy, halowy korpus.

Na fasadzie kościoła znajdują się dwie kwadratowe wieże, które robią niesamowite wrażenie. Obok prostokątnego prezbiterium, które jest najszersze w nawie głównej, znajduje się trójboczne zakończenie, a do boków prezbiterium przylegają zakrystie oraz kaplica. Warto również zauważyć, że po bokach zakrystii i kaplicy umieszczone są małe, kwadratowe przedsionki, które dodają całości harmonijnego charakteru.

Nie można zapomnieć o pięciu wieżyczkach, które są zlokalizowane między wieżami a przedziałem międzywieżowym. Te pięciokątne wieżyczki mają wysokość równą 2/3 korpusu, a w ich wnętrzach zorganizowane są klatki schodowe. Elementy architektoniczne kościoła zostały przemyślane tak, aby tworzyć efektowną całość, dominującą dzięki czterokondygnacyjnym wieżom, które są dwukrotnie wyższe od korpusu.

Każda z wież została starannie zaprojektowana — niższe części są czworokątne, a wyższe przechodzą w ośmiokątne, co ciekawe zmienia ich przekrój w sposób uskokowy. Na szczycie tych wież umieszczono smukłe, ośmiopołaciowe iglice z charakterystycznymi złoconymi koronami. Dodatkowo, przylegający do korpusu dach jest dwuspadowy, a prezbiterium zdobi trójboczny dach.

Fasada kościoła została zaprojektowana z uwzględnieniem wielu detali. Tworzy ją frontowa ściana przedziału międzywieżowego, wydłużona prostokątnie oraz mocno akcentowana przez uskokowe przypory. Szczyt kończy schodkowy szczyt z blankami, co nadaje piękną formę architektoniczną. Portal główny wykonany jest z wyprofilowanego tynku, a po jego bokach ulokowane są ostrołukowe płyciny, co potwierdza kunszt wykonania świątyni.

Nie bez znaczenia jest również górna kondygnacja fasady, która ozdobiona jest ostrołukowym oknem w dekoracyjnym obramieniu. Całość kończy masywny, profilowany gzyms, który sugeruje belkowanie, a jakże intrygujące wrażenie potęgują ostrołukowe blendy umieszczone na szczycie.