Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Lublinie

W ciągu kolejnych lat kościół przeszedł kilka istotnych zmian. W latach 1854-1855 zrealizowano budowę nowej, większej kruchty, co znacznie zwiększyło funkcjonalność obiektu. Następnie, w okresie od 1896 do 1912 roku, dobudowano również lożę kolatorską, usytuowaną nad zakrystią. Jednak po wzniesieniu nowej murowanej świątyni w Matczynie w 1947 roku, kościół przestał pełnić funkcję kultową, co doprowadziło do jego stopniowego popadania w ruinę.

W 1980 roku obiekt został przekazany przez Kuria Biskupia w Lublinie do Muzeum Wsi Lubelskiej, co pozwoliło na jego zachowanie dla przyszłych pokoleń. W 2002 roku kościół został poświęcony przez arcybiskupa lubelskiego Józefa Życińskiego, co symbolizowało nowy rozdział w jego historii.

Architektonicznie, świątynia stanowi przykład budowli o konstrukcji węgłowej, wzniesionej głównie z drewna modrzewiowego i pokrytej oszalowaniem. Kościół składa się z kwadratowej nawy oraz prostokątnego, węższego prezbiterium, które połączone jest z zakrystią oraz przedsionkiem - kruchtą.

Dachy kościoła pokryte są gontem; nawę przykrywa dach dwuspadowy z charakterystyczną sygnaturką w szczycie, natomiast prezbiterium ma dach trójpołaciowy. Wnętrze nawy i prezbiterium cechuje pozorne sklepienie kolebkowe, podczas gdy zakrystia oraz kruchta mają stropy.

W zachodniej części nawy znajduje się chór muzyczny, wsparty na dwóch filarach, z wejściem umożliwiającym dostęp z kruchty przez poddasze. Warto również zwrócić uwagę na system oświetlenia wnętrza: nawa i prezbiterium są doświetlane przez sześć okien, a poddasze przez okno półkoliste. Drzwi kolebkowe uzupełnione są zdobnymi guzkami oraz eleganckimi kowalskimi okuciami.