Kościół rektoralny św. Eliasza Proroka w Lublinie

---

Historia

Kościół rektoralny w Lublinie ma bogatą historię sięgającą 1680 roku, kiedy to został ufundowany przez Jerzego Mniszka. W początkowym etapie były to jedynie drewniane konstrukcje. Dopiero w czterdziestych latach XVIII wieku wzniesiono murowany kościół i klasztor w stylu barokowym, zrealizowany według projektu znanego architekta Pawła Antoniego Fontany.

Parafia zyskała swoją sakralną rangę w 1784 roku, kiedy to została konsekrowana przez krakowskiego biskupa pomocniczego, Jana Kantego Lenczowskiego. Następnie, w 1810 roku, budynki klasztorne przeszły w ręce karmelitów bosych, którzy sprawowali nad nimi opiekę przez wiele lat.

W 1835 roku klasztor oraz kościół znalazły się w posiadaniu bonifratrów, którzy dokonali adaptacji klasztornych pomieszczeń na szpital. Przebudowa obiektów dla potrzeb szpitala miała miejsce w 1839 roku, a projekt adaptacyjny opracował architekt Ferdynand Konotkiewicz.

Jednakże w 1864 roku zakon bonifratrów został skasowany i od tego momentu w szpitalu zaczęły pracować siostry szarytki, z wyjątkiem okresu w latach 1893-1905, kiedy to miały miejsce inne zmiany organizacyjne. W końcu, w 1969 roku, kościół powrócił pod opiekę karmelitów trzewiczkowych, pełniąc kolejny raz ważną rolę w życiu duchowym społeczności lokalnej.

Architektura

Fasada kościoła prezentuje dwukondygnacyjną budowę, charakteryzującą się jednoosiowym układem. Po bokach dolnych partii tej struktury znajdują się pilastry, które dodają jej elegancji. Główne wejście do świątyni ma kształt prostokąta, a nad nim umiejscowione jest prostokątne okno, które harmonijnie współgra z całością.

Po prawej stronie obiektu można zauważyć wieżę-dzwonnicę, która również ma dwie kondygnacje. Jest ona wzbogacona o pilastry w narożach i dzieli się na poziomy za pomocą gzymsów.

Świątynia została zbudowana na rzucie elipsy, która jest wkomponowana w klasztor o trzech skrzydłach. Od strony północnej do budynku przylega prezbiterium, mające formę prostokątną, które kończy się półokrągłą absydą.

Wnętrze

Wnętrze kościoła rektoralnego św. Eliasza Proroka w Lublinie zachwyca wieloma elementami stylu barokowego, które nadają mu wyjątkowy charakter. W prezbiterium można dostrzec ołtarz wykonany z drewna, który pochodzi z XVIII wieku, a jego styl rokokowy przyciąga wzrok.

W centralnej części tego ołtarza uwagę zwracają dwa godne uwagi obrazy: pierwszy przedstawia św. Jana Bożego, powstały w XVIII wieku, a drugi to św. Wincenty à Paulo z 1876 roku.

W prezbiterium znajdują się również stalle, które łączą cechy stylu rokokowego oraz klasycystycznego, najprawdopodobniej wykonane w 1800 roku. Kolejnym interesującym elementem są cztery boczne ołtarze, które nie są przypisane do jednego konkretnego stylu. Z prawej strony widać ołtarz z obrazem Matki Bożej Częstochowskiej oraz ołtarz, który przedstawia świętego Józefa z Dzieciątkiem Jezus, stworzony w 1684 roku.

Z lewej strony na uwagę zasługują ołtarze: Jezusa Ukrzyżowanego oraz Maryi Niepokalanie Poczętej. Również wyróżnia się rokokowa ambona, nakryta efektownym baldachimem i ozdobiona rzeźbami czterech Ewangelistów, która datowana jest na II połowę XVIII wieku.

Kościół został wzbogacony o organy również z II połowy XVIII wieku. Zakrystia, wzniesiona równocześnie z kościołem, mieści dwie komody wykonane z dębu, które powstały pod koniec XVIII stulecia.

---

Oceń: Kościół rektoralny św. Eliasza Proroka w Lublinie

---