Kościół św. Józefa Oblubieńca Najświętszej Marii Panny w Lublinie

Fasada świątyni jest dekorowana figurami dwóch świętych: św. Teresy z Ávila oraz św. Jana od Krzyża. Architektura budowli została zaprojektowana z jedną nawą i prezbiterium, co nadaje jej szczególny urok. Kościół, wraz z klasztorem, został zbudowany z myślą o siostrach karmelitankach bosych.

Wnętrze kościoła zachwyca barokowym stylem. W głównym ołtarzu znajduje się figura Najświętszego Serca Pana Jezusa, która jest zasłaniana obrazem przedstawiającym św. Józefa z Dzieciątkiem Jezus. W świątyni znajdują się także cztery boczne ołtarze dedykowane: Matce Bożej Szkaplerznej, Świętej Teresie od Jezusa, Chrystusowi Ukrzyżowanemu oraz Świętemu Janowi od Krzyża.

Interesująca jest historia miejsca, na którym wzniesiono kościół. Na tym terenie wcześniej znajdował się dwór wojewody lubelskiego Rafała Leszczyńskiego, który był przydatny podczas sesji Trybunału Koronnego. Budowla ta miała cztery narożne baszty oraz grube, solidne mury. Leszczyński, jako wyznawca kalwinizmu, zaaranżował tu zbór kalwiński, co nie spotkało się z aprobatą lokalnej społeczności. Po jego śmierci, Katarzyna z Kretków Sanguszkowa wykupiła dwór, decydując o utworzeniu klasztoru.

Siostry karmelitanki boskie mieszkały tutaj aż do 1807 roku, kiedy to, po pożarze kościoła św. Ducha, przeniesiono tu karmelitów bosych. Karmelitanki przeniosły się do klasztoru sióstr przy ul. Staszica. Po kasacie zakonu w 1864 roku, karmelici opuścili klasztor, a budynki zostały zaadaptowane na koszary przez władze carskie. W 1906 roku przeprowadzono istotne zmiany, wzbogacając kościół o neorenesansową kruchtę i attykę dzwonnicy. W 1919 roku świątynia na nowo znalazła się w rękach karmelitów, którzy posługują tu po dziś dzień.

W czasach PRL w jednym z obiektów klasztornych znajdował się areszt NKWD, co dodaje kolejnej warstwy historii temu niezwykłemu miejscu.