Adam Litwiński

Wojsko i służby mundurowe

Adam Litwiński to postać o niezwykłym dziedzictwie, którego historia jest głęboko osadzona w polskich dziejach. Urodził się 22 grudnia 1893 roku w Lublinie, a zmarł tragicznie 13 września 1939 roku w Bełżecu.

W trakcie swojego życia był nie tylko żołnierzem Legionów Polskich, ale również kapitanem piechoty w Wojsku Polskim. Jego zaangażowanie i odwaga zostały uhonorowane przyznaniem Orderu Virtuti Militari, co jest najwyższym odznaczeniem wojskowym w Polsce.

Dzięki swoim osiągnięciom Litwiński zyskał szacunek i uznanie, pozostawiając po sobie niezatarte ślady w historii ojczyzny.

Życiorys

Adam Litwiński przyszedł na świat w rodzinie Tomasza oraz Konstancji z Wieczorkiewiczów. Ukończył szkołę średnią kształcącą w zakresie handlu. W 1914 roku wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej (POW). W obliczu zagrożenia aresztowaniem, złożył podanie do Legionów Polskich, co otworzyło przed nim możliwość aktywnej służby wojskowej. Od 2 listopada 1915 roku był żołnierzem 2 pułku ułanów w ramach Legionów Polskich. Podczas swojej służby odniósł ranę w trakcie bitwy pod Rudką Niżyńską. Następnie włączył się do składu Polskiego Korpusu Posiłkowego.

1 lutego 1919 roku zastał przyjęty do nowo utworzonego Wojska Polskiego, gdzie służył w 23 pułku piechoty jako dowódca 9 kompanii w 3 batalionie. Wziął udział w zaciętych walkach podczas wojny polsko-bolszewickiej. Ranny dwukrotnie: 15 maja 1920 roku w bitwie pod Stelmachowem oraz 23 lipca 1920 roku w starciach pod Murczycami.

12 sierpnia 1920 roku w trakcie potyczek nad Bugiem, dzięki odważnemu kontratakowi, zdołał odeprzeć zmasowane ataki kawalerii bolszewickiej, utrzymując pozycje aż do nadejścia wsparcia. Za swoje heroiczne działania został odznaczony Orderem Virtuti Militari.

Po zakończeniu działań wojennych, Adam Litwiński nie opuścił 23 pułku piechoty. W stopniu kapitana, służył w Dowództwie Okręgu Korpusu nr II, m.in. jako dowódca kompanii w I batalionie 8 pułku piechoty. Od 1928 roku działał w Korpusie Ochrony Pogranicza (KOP), obejmując różne stanowiska, takie jak dowódca kompanii w 8 batalionie KOP „Stołpce” oraz później w KOP „Snów”. W lipcu 1935 roku został zwolniony z zajmowanego miejsca w KOP, a jego dalsza kariera wymagała przesunięcia do dyspozycji odpowiedniego dowódcy okręgu korpusu.

Z dniem 16 listopada 1935 roku otrzymał przydział na specjalny kurs dla oficerów Wojska Polskiego, którzy na mocy zgody Prezesa Rady Ministrów przechodzili do służby w Policji Państwowej. Ostatecznie przeszedł na stan spoczynku, obejmując funkcję komendanta Policji Państwowej w Kaliszu. W 1936 roku uzyskał stopień nadkomisarza.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku, Adam Litwiński dowodził oddziałem policjantów stawiających opór niemieckim agresorom. Poległ 13 września w Bełżcu, gdzie został pochowany. Pozostawił po sobie żonę Irenę Bołdok, zwaną także Korczak-Dąbkowską.

Ordery i odznaczenia

Adam Litwiński, jako postać o bogatej historii wojskowej, został odznaczony wieloma prestiżowymi nagrodami. Oto przejrzysty wykaz jego wyróżnień:

  • Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4899,
  • Krzyż Niepodległości, przyznany 4 lutego 1932 roku,
  • Krzyż Walecznych,
  • Złoty Krzyż Zasługi, nadany 27 października 1937 roku,
  • Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej, przyznany na Łotwie w 1929 roku.

Przypisy

  1. M.P. z 1937 r. nr 248, poz. 395 „za zasługi w służbie bezpieczeństwa publicznego”.
  2. M.P. z 1932 r. nr 29, poz. 35 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  3. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 41 z 6 grudnia 1921 r., s. 1609.
  4. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 21 z 28 maja 1921 r., s. 990, 992.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 10 z 4 lipca 1935 r., s. 91.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 19 z 12 grudnia 1929 r., s. 365.
  7. Witkowski 1928 r., s. 22.
  8. Polak (red.) 1993 r., s. 120.
  9. Polak (red.) 1993 r., s. 119.

Oceń: Adam Litwiński

★★★★★
Średnia ocena:4.56 Liczba ocen:17