Stefan Głowacki

Wojsko i służby mundurowe

Stefan Głowacki, znany również pod pseudonimem „Smuga”, był niezwykle ważną postacią w historii Polski. Urodził się 31 marca 1903 roku w Lublinie, a swoje życie zakończył 13 czerwca 1949 roku w Warszawie. Pełnił funkcję porucznika piechoty zarówno w Wojsku Polskim, jak i w Armii Krajowej.

Jego spuścizna oraz wkład w walkę o niepodległość Polski pozostają niezmienne w pamięci kolejnych pokoleń.

Życiorys

Stefan Głowacki, syn Stanisława i Katarzyny ze Stolów, wcześnie został zmuszony do podjęcia pracy zarobkowej. Zajmował się sprzedażą gazet i wykonywaniem prac jako robotnik. W 1924 roku został wcielony do wojska i służył w 8 pułku piechoty Legionów w Lublinie. Po zakończeniu swojej służby wojskowej, pozostał w armii, a następnie ukończył Szkołę Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy.

4 sierpnia 1934 roku, Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go podporucznikiem, przyznając mu starszeństwo od 15 sierpnia 1934 oraz 371. lokatę w korpusie oficerów piechoty. Minister spraw wojskowych przydzielił go do 17 pułku piechoty w Rzeszowie. Po części pieniędzy z żołdu znacznie wspierał rodzinę. Na stopień porucznika został mianowany 19 marca 1938, z 350. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Wkrótce potem został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza i objął dowodzenie plutonem w Batalionie KOP „Słobódka”. W kwietniu 1939 roku przeniesiono go do Batalionu KOP „Słobódka II” w Augustowie, gdzie dowodził plutonem w 9. kompanii strzeleckiej podczas kampanii wrześniowej.

W czasie okupacji niemieckiej, Stefan Głowacki był aktywnym członkiem Armii Krajowej, pełniąc rolę dowódcy podrejonu w regionie Wileńszczyzny pod pseudonimem „Smuga”. Po wojnie, w kwietniu 1945 roku, jako repatriant, przybył z Wilna do Wrocławia, gdzie wkrótce zachorował na poważną i nieuleczalną chorobę. Został zwolniony z pracy z powodu absencji, co doprowadziło do sytuacji bez środków do życia. Finansowe wsparcie na lekarstwa udzielił mu kolega z wileńskiej AK, Aleksander Tomaszewski „Bończa”. W marcu 1946 roku Głowacki związany był z Ośrodkiem Mobilizacyjnym Okręgu Wileńskiego AK, który został zorganizowany przez ppłk. Antoniego Olechnowicza „Pohoreckiego” i mieszkał w tym czasie we Wrocławiu.

7 lipca 1948 roku, został aresztowany w Dębowej Kłodzie koło Leszna. 8 marca 1949 roku Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie, pod przewodnictwem płk. Zbigniewa Furtaka, skazał go na karę śmierci na podstawie 86 §1 KKWP w procesie R.Warszawa Sr.1727/49. 20 maja 1949 roku, Naczelny Sąd Wojskowy utrzymał ten wyrok w mocy. Prezydent Bierut nie skorzystał z prawa łaski, więc Stefan Głowacki został stracony 13 czerwca 1949 roku.

20 czerwca 1990 roku, prezes Izby Wojskowej SN złożył rewizję nadzwyczajną, zarzucając sądowi pierwszej instancji błędy w ustaleniach faktycznych dotyczących wyroku. 25 października 1990 roku, Izba Wojskowa SN uwzględniła rewizję nadzwyczajną i uniewinniła Stefana Głowackiego. Jego symboliczny grób znajduje się naCmentarzu Wojskowym w Kwaterze „na Łączce”.

28 września 2014 roku, Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, Pomorski Uniwersytet Medyczny w Szczecinie oraz Instytut Pamięci Narodowej ogłosili identyfikację szczątków Głowackiego.

Przypisy

  1. Ośmiu bohaterów odzyskało nazwiska – Warszawa, 28.09.2014 r. [dostęp 28.09.2014 r.]
  2. Rybka i Stepan 2003, s. 456.
  3. „Księga najwyższego wymiaru kary” w Krzysztof Szwagrzyk: Zbrodnie w majestacie prawa 1944-1955. Wyd. ABC Future, Warszawa 2000.
  4. Dz. Pers. MSWojsk., Nr 12 z 15.08.1934 r., s. 212, 221.

Oceń: Stefan Głowacki

★★★★★
Średnia ocena:4.58 Liczba ocen:18