Bolesław Kopyciński był postacią o znaczącym wpływie w historii polskiego wojska. Urodził się 27 czerwca 1890 roku w Lublinie, gdzie spędził swoje wczesne lata, zanim zaangażował się w służbę wojskową.
W trakcie swojej kariery, osiągnął stopień majora dyplomowanego obserwatora, co świadczy o jego wysokich kwalifikacjach oraz oddaniu dla Wojska Polskiego. Zmarł 28 stycznia 1969 roku w Warszawie, pozostawiając po sobie trwały ślad w polskiej historii militarnej.
Życiorys
Bolesław Kopyciński był absolwentem Wydziału Chemii Technicznej Politechniki Lwowskiej, gdzie uzyskał dyplom w 1914 roku. Już w 1917 roku aktywnie włączył się w tworzenie pierwszej polskiej eskadry lotniczej w Odessie, co stanowiło ważny krok w rozwoju polskiego lotnictwa.
Po zakończeniu I wojny światowej, w 1919 roku, powrócił do kraju, aby służyć w eskadrze lotniczej 4 Dywizji Strzelców pod dowództwem generała Żeligowskiego. Ten oddział z biegiem czasu przekształcił się w 10 eskadrę wywiadowczą, w której Kopyciński objął dowództwo po por. pil. Ludomirze Rayskim.
Ukończywszy Szkołę Sztabu Generalnego, mimo poważnych obrażeń odniesionych w wyniku wypadku lotniczego, które wymusiły na nim noszenie skórzanego gorsetu, w 1926 roku został dyrektorem nauk w Centrum Wyszkolenia Podoficerów Lotnictwa w Bydgoszczy.
W 1928 roku przeniesiono go do wydziału organizacyjnego Departamentu Lotnictwa, a z dniem 27 kwietnia 1929 roku objął stanowisko szefa sztabu 2 grupy lotniczej w Poznaniu. Jego zaangażowanie w rozwój polskiego lotnictwa sportowego miało swój wyraz w pracy w Aeroklubie RP, gdzie od 1935 roku pełnił funkcję kierownika Działu Lotnictwa Sportowego aż do czasu wybuchu II wojny światowej.
W 1939 roku Kopyciński zgłosił się ochotniczo do służby wojskowej, oceniając w ten sposób swoje zobowiązania wobec ojczyzny. Po trudnych chwilach kampanii wrześniowej, znalazł się w Palestynie, a po zakończeniu wojny, w 1948 roku, powrócił do Polski. Jako inżynier chemik pracował w Zarządzie Głównym Przemysłu Tłuszczowego, gdzie pozostawał aż do swojej emerytury.
Ordery i odznaczenia
W uznaniu jego niezwykłej służby, Bolesław Kopyciński otrzymał liczne odznaczenia i wyróżnienia, które świadczą o jego odwadze i poświęceniu. Oto lista przyznanych mu odznak:
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari,
- Krzyż Walecznych,
- Złoty Krzyż Zasługi,
- Medal Niepodległości (przyznany 9 listopada 1933),
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
- Polowa Odznaka Obserwatora,
- Krzyż Oficerski Orderu Korony Rumunii (przyznany przez Rumunię),
- Medal Zwycięstwa (Médaille Interalliée),
- włoska Odznaka Obserwatora (1929).
Przypisy
- a b Zaświadczenie potwierdzające ukończenie studiów Politechniki Lwowskiej wydziału Chemii.jpg – Wikimedia Commons [online], wikimedia.org [dostęp 21.08.2021 r.]
- Baza Lotnictwa Transportowego – Dowódcy. [dostęp 21.08.2021 r.]
- Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych Nr 9 z 27.04.1929 r., s. 117, 123.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 7 z 26.01.1923 r., s. 70.
- Dz. Pers. MSWojsk. Nr 19 z 12.12.1929 r., s. 368.
- Stanisław Rutkowski, Zarys dziejów polskiego szkolnictwa wojskowego, wyd. MON, Warszawa, 1970.
- M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Jan Marcińczyk | Marian Domagała (pilot) | Edward Gruszecki | Bolesław Piotrowski | Jan Rostworowski (cichociemny) | Barbara Zmysłowska | Józef Szamota | Adam Litwiński | Motel Lewinson | Ryszard Wilson | Sergiusz Noss | Dariusz Działo | Tadeusz Zieliński (pułkownik WP) | Mieczysław Cholewa (żołnierz) | Mieczysław Zajączkowski | Marian Mokrski | Bohdan Zieliński | Robert Kozak (pilot) | Leon Berbecki | Antoni Śliwiński (wojskowy)Oceń: Bolesław Kopyciński