Sergiusz Noss


Sergiusz Noss, znany w języku rosyjskim jako Сергей Игнатьевич Носс, to postać o interesującej biografii, urodzona 29 stycznia 1898 roku w Lublinie. Był oficerem Armii Czerwonej, a także zdobył stopień generała brygady w ludowym Wojsku Polskim.

Chociaż szczegóły jego życia po zakończeniu kariery wojskowej pozostają nieznane, jego osiągnięcia w armii z pewnością były znaczące. Jego historia pokazuje złożoność zwrotów w historii Polski i jej relacji z Rosją.

Życiorys

Sergiusz Noss, zgodnie z jego własnym oświadczeniem, miał białoruskie korzenie. Przed wezwaniem do służby w armii rosyjskiej w jesieni 1915 roku, zdołał ukończyć cztery semestry w prawosławnym seminarium duchownym w Chełmie. W 1916 roku objął stanowisko dowódcy plutonu, by później awansować na dowódcę kompanii. W trakcie swojej służby był dwukrotnie ranny, 20 września 1916 oraz 16 stycznia 1917 roku.

1 kwietnia 1918 roku wstąpił do Armii Czerwonej, a w maju 1919 roku został zastępcą dowódcy pułku, aby od listopada 1919 pełnić funkcję dowódcy kompanii. Noss uczestniczył w wojnie domowej w Rosji, która miała miejsce między 1918 a 1920 rokiem. Przez pewien okres, od września 1938 roku do kwietnia 1939, był w rezerwie z powodu czystek w Armii Czerwonej, a następnie powrócił do czynnej służby.

Pełnił rolę starszego wykładowcy taktyki w szkole oficerskiej, a od stycznia 1940 roku był zastępcą dowódcy batalionu szkolnego ds. liniowych w placówce w Tiumeni. Ukończył Akademię Wojskową im. Frunzego w Moskwie w 1940 roku. Od grudnia 1941 roku brał udział w walkach na Froncie Zachodnim, gdzie piastował stanowisko szefa sztabu 42 Dywizji Strzeleckiej, a następnie 161 Dywizji Strzeleckiej w stopniu pułkownika. 28 lutego 1943 roku doznał poważnych ran, co zmusiło go do leczenia aż do listopada tego samego roku.

Po zakończonym leczeniu Noss został szefem sztabu 49 Korpusu Strzeleckiego. 25 sierpnia 1944 roku skierowano go do ponownej służby w Wojsku Polskim, a jego następnym zadaniem była rola szefa wydziału operacyjnego 2 Armii Wojska Polskiego. Od 10 października 1945 roku pełnił funkcję szefa sztabu Dowództwa Okręgu Wojskowego nr III w Poznaniu, a w grudniu 1945 roku został mianowany generałem brygady przez Prezydium Krajowej Rady Narodowej.

W maju 1947 roku przejął kierownictwo kursu Oddziału Szkolnego Akademii Sztabu Generalnego WP w Rembertowie. W marcu 1948 roku zakończył swoją służbę w Wojsku Polskim i wrócił do ZSRR. Dalsze losy Sergiusza Nossa pozostają nieznane.

Życie prywatne

Sergiusz Noss był osobą, która łączyła w sobie dziedzictwo rodzicielskie oraz własne życie. Urodził się jako syn Ignacego, konduktora kolejowego, oraz Elżbiety z Packiewiczów.

Wspólna przyszłość z Diną Głuchową, nauczycielką, zaowocowała małżeństwem. Wspólnie wychowali dwóch synów, którzy zdecydowali się na karierę wojskową i pełnili służbę jako oficerowie Armii Czerwonej.

Odznaczenia

Sergiusz Noss otrzymał szereg odznaczeń za swoje zasługi i wkład. Wśród nich wyróżniają się:

  • Order Krzyża Grunwaldu III klasy, który otrzymał w 1945 roku,
  • Złoty Krzyż Zasługi przyznany w 1946 roku,
  • Order Lenina, również z roku 1945,
  • Order Czerwonego Sztandaru, przyznawany trzykrotnie,
  • Order Wojny Ojczyźnianej I stopnia, zdobyty w 1945 roku,
  • i inne.

Przypisy

  1. J. Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. III: M–S, Toruń 2010, s. 63

Oceń: Sergiusz Noss

Średnia ocena:4.69 Liczba ocen:23