Jan Marcińczyk

Wojsko i służby mundurowe

Jan Marcińczyk to postać, której życie i działalność zasługują na szczegółowe omówienie. Urodził się 4 października 1881 roku w Lublinie, skąd wywodzi się jego wczesna historia. Jako major piechoty Wojska Polskiego, miał znaczący wpływ na losy swojej jednostki.

Jednak Marcińczyk to nie tylko wojskowy, ale także utalentowany literat i poeta. Jego twórczość odznaczała się głębokim zrozumieniem polskiej kultury i historii.

Życie Jana Marcińczyka zakończyło się tragicznie 16 lutego 1941 roku w Auschwitz, co stanowi smutny akcent jego biografii oraz czasów, w których żył.

Życiorys

Jan Marcińczyk był człowiekiem, którego życie obfitowało w niezwykłe zdarzenia oraz przekonania o głębokim znaczeniu honoru. Ukończył on szkołę oficerską w Kazaniu, co otworzyło mu drzwi do służby wojskowej. W 1907 roku rozpoczął służbę w pułku piechoty w Penzie. Niestety, za wystąpienie w kasynie oficerskim w obronie honoru Polaków, został wydalony z armii.

Po tym incydencie Marcińczyk zdecydował się na pracę w służbie cywilnej, którą wykonywał aż do 1914 roku. W międzyczasie, w Nałęczowie, spotkał wybitnego pisarza Stefana Żeromskiego. Podczas tej znajomości opowiedział mu historię swojego życia, która zainspirowała Żeromskiego do napisania powieści „Uroda życia”. W czasie rewolucji 1917 roku, Jan poświęcił się ratowaniu polskich zabytków.

W Kijowie odzyskał sztandary z powstania kościuszkowskiego, listopadowego i styczniowego, które в 1922 roku przekazał do Muzeum Wojska w Warszawie. Jego determinacja w obronie dziedzictwa narodowego jest niezaprzeczalna.

W październiku 1918 roku, w Lublinie, stanął na czele własnego oddziału, z którym rozbrajał okupantów austriackich. W tej samej operacji uwolnił także więźniów politycznych osadzonych w Zamku lubelskim. Działał z zdecydowaniem, co dobrze świadczy o jego charakterze.

3 maja 1922 roku, został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 oraz 119. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Oddziałem macierzystym był 70 pp, a jego kariera wojskowa następnie wyprowadziła go do 52 Pułku Piechoty w Złoczowie, gdzie pełnił obowiązki dowódcy batalionu sztabowego.

Od stycznia do 1 maja 1924 roku, był odkomenderowany do Powiatowej Komendy Uzupełnień Poznań Powiat, a potem przeniesiony do 55 Pułku Piechoty w Lesznie, jako dowódca II batalionu. W sierpniu 1925 roku przeszedł do 2 Pułku Strzelców Podhalańskich w Sanoku, gdzie objął stanowisko kwatermistrza. W lutym 1927 roku, po zwolnieniu ze stanowiska, znalazł się w dyspozycji dowódcy pułku.

1 kwietnia 1927 roku Marcińczyk otrzymał dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia, a 31 maja tego samego roku przeszedł w stan spoczynku. W 1928 roku mieszkał w Rawiczu, co oznaczało nowy rozdział w jego życiu.

W 1934 roku, jako oficer stanu spoczynku, był zarejestrowany w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III oraz miał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I, gdzie był „przewidziany do użycia w czasie wojny”. W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku, wziął udział w obronie Warszawy, a później rozpoczął działalność konspiracyjną.

Jan Marcińczyk przyjaźnił się z Kornelem Makuszyńskim oraz Arturem Oppmanem. Był także ojcem Marka, co czyniło go nie tylko wojskowym, ale również osobą bliską rodzinie i przyjaciołom.

Ordery i odznaczenia

Jan Marcińczyk był osobą, która otrzymała liczne odznaczenia za swoje zasługi oraz poświęcenie. Jego osiągnięcia są doceniane w historii Polski. Oto lista przyznanych mu nagród:

  • Krzyż Niepodległości, przyznany 21 kwietnia 1937,
  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, nadany 10 listopada 1928,
  • Krzyż Walecznych, który otrzymał dwukrotnie,
  • Złoty Krzyż Zasługi, przyznany 15 marca 1939,
  • Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
  • Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości.

Twórczość

Jan Marcińczyk to autor, którego twórczość ukazuje bogactwo polskiej literatury i historii. Poniżej przedstawiamy ważniejsze dzieła oraz publikacje, które zasługują na uwagę.

  • Chwila osobliwa, Lublin 1919,
  • My, Legjon Puławski! [wiersz], Legjonista Puławski 1932, nr 2,
  • Jenerał Kruk-Heydenreich. „Żołnierz Polski”. 10 (394), s. 2–3, 1924-03-09, Warszawa,
  • Jenerał Kruk-Heydenreich. „Żołnierz Polski”. 11 (395), s. 12–14, 1924-03-16, Warszawa.

Przypisy

  1. M.P. z 1939 r. nr 65, poz. 130 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
  2. M.P. z 1937 r. nr 93, poz. 128 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  3. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11.11.1928 r., s. 402.
  4. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 900.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 05.02.1927 r., s. 43, 44.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 04.02.1927 r., s. 32.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 82 z 08.08.1925 r., s. 451.
  8. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 257, 345.
  9. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 18.01.1924 r., s. 24.
  10. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 272, 400.
  11. Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 29.
  12. Marcińczyk 1981 ↓, s. 11.
  13. Straty ↓.
  14. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 326, 842.

Oceń: Jan Marcińczyk

★★★★★
Średnia ocena:4.69 Liczba ocen:7