Józef Honig


Józef Honig, urodzony 5 maja 1917 roku w Piaskach, a zmarły 5 czerwca 2003 roku w Lublinie, był wieloletnim opiekunem starego cmentarza żydowskiego w Lublinie. Jako polski Żyd, ocalały z Holocaustu, zyskał przydomek Ostatniego Żyda z Lublina. Honig był również więźniem hitlerowskich obozów na Majdanku oraz w Trawnikach, a w latach 80. pełnił funkcję przewodniczącego Kongregacji Wyznania Mojżeszowego w Lublinie.

W okresie 1942–1944, po ucieczce z obozów koncentracyjnych, Józef Honig ukrywał się w Kocmyrzowie i Lublinie. Jego odwaga i przetrwanie zostały docenione pośmiertnie, gdy w 2007 roku na jego wniosek instytut Jad Waszem w Jerozolimie przyznał tytuł Sprawiedliwych wśród Narodów Świata dwóm polskim rodzinom, które w tamtych trudnych czasach ofiarowały mu pomoc: Mariannie i Janowi Cioczek oraz Walerii i Antoniemu Szyszkowskim.

Po zakończeniu II wojny światowej, życie Józefa Honiga było naznaczone represjami ze strony władzy ludowej, co skutkowało jego aresztowaniem, m.in. w Warszawie i Strzelcach Opolskich. W 1968 roku, mimo ciążącego na nim nakazu, nie opuścił Polski i aż do swojej śmierci pozostawał w Lublinie, gdzie aktywnie dbał o pamięć po przedwojennej społeczności żydowskiej miasta.

Od lat siedemdziesiątych Honig mieszkał razem z żoną Bibianną w bloku przy ulicy Edwarda Dembowskiego 4, gdzie z okna mieszkania miał widok na stary cmentarz żydowski przy ulicy Kalinowszczyzna, którym się opiekował. Po jego śmierci znalazł spokój wieczny na nowym cmentarzu żydowskim przy ulicy Walecznych w Lublinie.


Oceń: Józef Honig

Średnia ocena:4.54 Liczba ocen:24