Dom mansjonarski w Lublinie

---

Historia budynku

Pierwotnie w tym miejscu istniała XV-wieczna baszta, która stanowiła część miejskich murów. Posiadała furtę prowadzącą z lubelskiego zamku do fary zlokalizowanej na Starym Mieście. W XVI wieku, po powołaniu grupy mansjonarzy – duchownych, którzy mieli zadanie stałego rezydowania przy katedrach, kolegiatach i ważniejszych parafiach, baszta została przebudowana na kamienicę mieszkalną, co znacząco zmieniło jej pierwotny charakter.

Frontowa część mansjonarzy zdobiona jest trójkątnym tympanonem z płaskorzeźbą przedstawiającą Chrystusa Salvadora. Tego rodzaju element architektoniczny został umieszczony nad drzwiami wejściowymi w momencie, gdy miała miejsce rozbiórka fary. Jak podaje „Przewodnik po Lublinie” autorstwa Bernarda Nowaka, tympanon pochodzi z rozebranych murów kościoła św. Michała. W połowie XIX wieku, gdy stan budynku był nie do zniesienia, architekt Antonio Corazzi podjął się ratować tympanon, przenosząc go na Wieżę Trynitarską, gdzie do dziś znajduje się jego oryginalna wersja. W latach 50. XX wieku na domu mansjonarskim zainstalowano również odlew tego wyjątkowego elementu.

W 1928 roku kamienicę nabył Majer Rat, a po jego śmierci dziedziczyli ją jego synowie: Izrael i Icek, oraz córki Szajndla Rozenblat i Serka Krasnosielska. Spośród rodziny, II wojnę światową przetrwała jedynie Chana Rat, córka Icka Rata. Polska Rzeczpospolita Ludowa nie odebrała jej prawa własności, a nieruchomość została sprzedana Annie Sokołowskiej i Eugenii Godlewskiej za 1400 tys. złotych. W przełomie lat 80. i 90. XX wieku dom kupili Marek Cegielski oraz Jerzy Kostka, a następnie w połowie lat 90. nieruchomość ta została wykupiona i wyremontowana przez Janusza Palikota.

Na przełomie 2008 roku, przed budynkiem, w sąsiedztwie odrestaurowanych fundamentów kościoła św. Michała, ustawiono makietę dawnej lubelskiej fary, wykonaną z brązu w skali 1:40, co stanowi ważny akcent upamiętniający historyczną architekturę tego miejsca.

---

Oceń: Dom mansjonarski w Lublinie

---