Kościół Świętego Krzyża w Lublinie

W zamyśle Henryka była nocna operacja, mająca na celu nielegalne wywiezienie relikwii z miasta. Ku jego przerażeniu, już po przekroczeniu murów, woły, które ciągnęły jego wóz, odmówiły dalszej jazdy. Przerażony tym nadprzyrodzonym wydarzeniem, kupiec postanowił wrócić do Lublina, oddać relikwię i uznać to jako znak. Ufundował więc drewniany kościół w miejscu, w którym wydarzyło się to cudowne zdarzenie.

Nieopodal do początku XVII wieku istniejący drewniany kościół ustąpił miejsca nowemu, murowanemu budynkowi, po tym jak rajcy Lublina postanowili utworzyć drugą parafię, jednak ten zamiar nie doszedł do skutku. Zamiast tego, liczba duchowieństwa w parafii św. Michała została zwiększona. W końcu XVII wieku kościół Świętego Krzyża przeszedł w ręce dominikanów obserwantów, którzy założyli przy nim klasztor.

Zakonnicy spędzili tu czas do III rozbioru Polski, po którym austriacki rząd zlikwidował klasztory, które uznał za "nieużyteczne", pozostawiając jedynie te, które prowadziły działalność szkolną, takie jak pijarzy. Klasztor dominikanów w Lublinie został przekształcony w koszary, które nazwano Świętokrzyskimi, według wezwania kościoła.

W tym obiekcie mieściły się koszary aż do początków lat 20. XX wieku, kiedy to budynki te zostały przekazane nowo powstałemu Uniwersytetowi Lubelskiemu, obecnie znanemu jako KUL. W okresie międzywojennym zespół budynków, a zwłaszcza kościół, przeszedł gruntowną renowację oraz częściową przebudowę pod okiem architekta Mariana Lalewicza.