Władimir Olderogge

---

Życiorys

Władimir Olderogge to postać, której życie jest przykładem złożonej historii wojskowej na przestrzeni dwóch wielkich wojen. Urodził się w rodzinie luterańskiej o duńskich korzeniach, co stanowiło fundament jego tożsamości. Swoją karierę wojskową rozpoczął 1 września 1890 roku, dołączając do rosyjskiej armii. W 1894 roku ukończył szkołę wojskową, a w 1901 roku Mikołajowską Akademię Sztabu Generalnego, co otworzyło przed nim drzwi do dalszej awansu.

Jako starszy adiutant w sztabie 2 Dywizji Kozackiej, brał udział w wojnie rosyjsko-japońskiej w latach 1904-1905. Po tej kampanii, w latach 1906-1907, służył w twierdzy sewastopolskiej, a w 1908 roku w twierdzy Sveaborg (dzisiaj Suomenlinna). Od 1908 do 1912 roku administratorował w rejonie omskim.

Olderogge był aktywnym uczestnikiem I wojny światowej, dążąc do dowodzenia 113 Staroruskim Pułkiem Piechoty, z którym stoczył walki przeciwko Niemcom w Puszczy Augustowskiej. 12 marca 1916 roku objął dowództwo brygady 1 Turkiestańskiej Dywizji Piechoty, a od 7 lipca 1917 roku, aż do momentu demobilizacji, kierował Turkiestańską Dywizją Piechoty. Wiosną 1918 roku wstąpił ochotniczo do Armii Czerwonej, gdzie 3 maja 1918 roku został dowódcą Noworżewskiej Dywizji Piechoty.

W ciągu swojej służby doświadczył licznych zmian. Po 14 czerwca 1918 roku dowodził Pskowską Dywizją Piechoty, a 21 stycznia 1919 roku Litewską Dywizją Piechoty, gdzie pozostał do 7 marca tego samego roku. W marcu 1919 roku jego działania skupiły się na Froncie Wschodnim wojny domowej w Rosji, gdzie podlegał dowódcy frontu S. Kamieniewowi.

Od 15 sierpnia 1919 roku do 15 stycznia 1920 roku pełnił funkcję dowódcy Frontu Wschodniego, odgrywając kluczową rolę w rozbiciu białej armii admirała Kołczaka, w tym w natarciach na Iszym i Pietropawłowsk oraz w operacjach omskiej i nowonikołajewskiej, które miały miejsce w listopadzie i grudniu 1919 roku.

Następnie, Olderogge objął dowodzenie Zachodniosyberyjskim Okręgiem Wojskowym. W lutym 1920 roku został szefem sekcji wojennej Kijowskiego Okręgu Wojskowego. 13 października 1920 roku dołączył do Frontu Południowego, a kilka dni później, 25 października, został inspektorem piechoty dla wojsk Ukrainy i Krymu. W jego obowiązkach znalazło się również opracowanie planu zajęcia Perekopu i Wału Tureckiego.

Dnia 1 czerwca 1921 roku, Olderogge zyskał stanowisko głównego inspektora uczelni wojskowych w Kijowskim Okręgu Wojskowym, a w 1923 roku został inspektorem Głównego Zarządu Wyższych Uczelni Wojskowych Armii Czerwonej. 26 marca 1924 roku stanął na czele Zjednoczonej Szkoły Wojskowej im. Kamieniewa, której był jednym z współzałożycieli. W tym czasie jego działalność obejmowała także redagowanie pisma „Armija i riewolucija” oraz funkcję wojennego komisarza Kijowskiego Instytutu Politechnicznego.

Niestety, w wyniku sytuacji politycznej, 7 grudnia 1930 roku zastał aresztowany, a następnie oskarżony o kierowanie kontrrewolucyjną organizacją oficerską na Ukrainie. W dniu 20 maja 1931 roku Wojskowe Kolegium OGPU skazało go na karę śmierci, której wykonanie miało miejsce niedługo potem. Po przeszło czterdziestu latach, 30 kwietnia 1974 roku, został pośmiertnie zrehabilitowany.

Awanse

W ciągu swojej kariery wojskowej, Władimir Olderogge przeszedł przez szereg istotnych awansów, które pozwoliły mu zdobyć wysoką pozycję w strukturze militarnej.

• Podporucznik – 4 sierpnia 1892,
• Porucznik – 4 sierpnia 1896,
• Sztabskapitan – 4 sierpnia 1900,
• Podpułkownik – 6 grudnia 1904,
• Pułkownik – 6 grudnia 1908,
• Generał Major – 6 grudnia 1915.

Odznaczenia

Wśród licznych odznaczeń, które zdobył Władimir Olderogge, możemy znaleźć szereg wysokich wyróżnień, przyznanych mu za zasługi w służbie wojskowej.

• Order Świętej Anny I klasy z Mieczami, przyznany 7 stycznia 1917,
• Order Świętej Anny II klasy, otrzymany 6 czerwca 1914,
• Order Świętej Anny III klasy, przyznany w 1906 roku,
• Order Świętego Włodzimierza III klasy z Mieczami, otrzymany 17 lipca 1915,
• Order Świętego Włodzimierza IV klasy z Mieczami i Kokardą, przyznany 26 lutego 1915,
• Order Świętego Stanisława I klasy z Mieczami, zdobyty 16 stycznia 1916,
• Order Świętego Stanisława II klasy, otrzymany w 1907 roku,
• Order Świętego Stanisława III klasy, przyznany w 1903 roku,
• Order Czerwonego Sztandaru, zdobyty 19 grudnia 1919.

---

Oceń: Władimir Olderogge

---