Jan Dąbrowski, urodzony 12 czerwca 1891 roku w Lublinie, pozostaje jedną z ważniejszych postaci w historii polskiego wojska. Swoje życie zakończył 16 sierpnia 1974 roku w Warszawie, jednak jego dziedzictwo trwa w pamięci wielu.
Jako żołnierz Legionów Polskich, Dąbrowski odegrał kluczową rolę w walkach o niepodległość Polski. Stając się oficerem Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, przez wiele lat zasługiwał na szacunek oraz uznanie za swoje poświęcenie w służbie wojskowej. Warto również wspomnieć, że był kawalerem Orderu Virtuti Militari, co stanowi najlepsze świadectwo jego odwagi i profesjonalizmu w trudnych czasach.
Życiorys
Jan Dąbrowski przyszedł na świat w Lublinie jako syn Piotra i Feliksy z Winnickich. Jego edukacja związana była z prestiżowymi uczelniami, studiował bowiem na politechnikach w Wiedniu oraz Lwowie. Już w czasie studiów aktywnie angażował się w życie społeczne, będąc członkiem Związku Strzeleckiego.
W 1914 roku związał się z Legionami Polskimi. Młody Dąbrowski szybko ukończył szkołę oficerską w Ostrołęce, a po kryzysie przysięgowym trafił do aresztu. W czerwcu 1920 roku, jako ochotnik, dołączył do odrodzonego Wojska Polskiego, gdzie znalazł się w 7 pułku ułanów. Wraz z macierzystym oddziałem brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej.
Za niejednokrotnie wykazywaną odwagę i bohaterstwo, Dąbrowski został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. Po zakończeniu wojny, z rąk demobilizacyjnych wrócił do cywilnego życia, uzyskując stopień podporucznika.
Od 1921 roku rozpoczął pracę w Fabryce Lokomotyw w Chrzanowie, gdzie początkowo pełnił rolę inżyniera warsztatowego. Jego zaangażowanie i talent umożliwiły mu awans na dyrektora Fabryki. W latach 1934–1937 miał zaszczyt kierować Państwowymi Zakładami Inżynierii w Warszawie. W kolejnych latach, 1937–1939, Dąbrowski był dyrektorem Zakładów w Starachowicach.
W czasie II wojny światowej Dąbrowski przebywał w Wielkiej Brytanii, gdzie angażował się w brytyjski przemysł lotniczy w Coventry oraz pracował w Ministerstwie Prac Kongresowych w Londynie.
Po zakończeniu działań wojennych, powrócił do Polski. W latach 1946–1949 pracował w Zjednoczeniu Przemysłu Motoryzacyjnego, a następnie w Biurze Projektowania Zakładów Przemysłu Metalowego i Elektrotechnicznego w Warszawie.
Jan Dąbrowski zmarł w Warszawie i został pochowany na cmentarzu w Rusinowie. Życie osobiste ułożyło się dla niego pomyślnie — od 1922 roku był żonaty z Emilią Kobylańską. Para doczekała się dzieci: Barbary (ur. 1923), Janiny (ur. 1926) oraz Krzysztofa (ur. 1928).
Ordery i odznaczenia
Jan Dąbrowski, znany porucznik, został odznaczony wieloma prestiżowymi nagrodami, które świadczą o jego odwadze oraz oddaniu w służbie. Poniżej znajdują się szczegóły dotyczące jego odznaczeń:
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 5417),
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
- Krzyż Niepodległości,
- Krzyż Walecznych,
- Złoty Krzyż Zasługi,
- Srebrny Krzyż Zasługi.
Przypisy
- a b c d e f Polak (red.) 1991 r., s. 20.
- a b c d Polak (red.) 1991 r., s. 30.
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Władimir Olderogge | Stefan Wojdaliński | Romuald Waga | Jerzy Zych | Jarosław Zygmunt | Karol Lilienfeld-Krzewski | Bronisław Gorgol | Wincenty Wnuk | Antoni Brzusek | Jerzy Albin de Tramecourt | Alojzy Sroga | Bolesław Marzec | Jerzy Wypych | Wojciech Petkowicz | January Grzędziński | Jan Rogowski (podpułkownik) | Michał Dowgird | Stefan Głowacki | Władysław Poderni | Henryk OrskiOceń: Jan Dąbrowski (porucznik)