Jerzy Wypych, znany również pod pseudonimem "Mnich", to postać, której historia jest nierozerwalnie związana z dramatycznymi wydarzeniami drugiej wojny światowej. Urodził się 1 lutego 1925 roku w Lublinie, a jego życie zakończyło się tragicznie 22 sierpnia 1944 roku w Warszawie.
Był on podporucznikiem i odważnym uczestnikiem powstania warszawskiego, podczas gdy walczył w szeregach I plutonu 3. kompanii „Giewont” batalionu „Zośka” Zgrupowania „Radosław” Armii Krajowej. Jego działalność w armii krajowej oraz heroiczne czyny w walce o wolność swojego kraju stanowią ważny element narodowej pamięci i historii Polski.
Życiorys
Jerzy Wypych jest postacią, która pozostawiła istotny ślad w historii Polski, zwłaszcza w kontekście II wojny światowej oraz Powstania Warszawskiego. Urodził się w rodzinie o wojskowych tradycjach; jego ojciec, Konstanty, był zawodowym żołnierzem i legionistą. W czasie walki został ciężko ranny pod Kijowem, a następnie prowadził służbę w 8 pułku piechoty Legionów w Lublinie. Po wojnie w 1939 roku, po ucieczce przed deportacją do ZSRR, Konstanty przeniósł swoją rodzinę do Generalnego Gubernatorstwa, gdzie osiedlili się w rejonie Siedlec. Jego matka, Stanisława, z domu Zelent, była uznawana za mistrzynię krawiecką, co również wpisywało się w historie kulturalne Warszawy.
Jerzy we wrześniu 1939 roku ukończył pierwszą klasę Gimnazjum Ogólnokształcącego w Równym. Po migracji do Siedlec, odbył naukę w dwuletniej szkole mechanicznej. Już w tym okresie angażował się w działalność konspiracyjną, a w 1942 roku rozpoczął naukę w Szkole im. Wawelberga w Warszawie. Po ukończeniu podchorążówki, włączył się do akcji zbrojnych, przyjmując różne obowiązki w organizacjach wojskowych.
Ważnym wydarzeniem z tego okresu było włączenie się w likwidację konfidenta, co miało miejsce po tragicznym incydencie, gdy dziesięć osób z jego drużyny harcerskiej zostało rozstrzelanych na ulicach Siedlec. Jerzy także sprowadził swoich młodszych braci do Warszawy, gdzie dzięki kontaktom konspiracyjnym umieścił ich w bursie Rady Głównej Opiekuńczej.
W kwietniu 1944 roku, Jerzy zdecydował o ucieczce z Warszawy w obliczu zagrożenia, co pomogło uratować życie jego braci. W trakcie Powstania Warszawskiego pełnił funkcję zastępcy dowódcy I plutonu w 3. kompanii „Giewont” batalionu „Zośka”, walcząc na Woli oraz Starym Mieście. Niestety, zginął 22 sierpnia 1944 roku na boisku „Polonii” w Warszawie podczas próby połączenia Starego Miasta z Żoliborzem, mając zaledwie 19 lat. Ciało Jerzego nigdy nie zostało odnalezione.
Jego pamięć jest upamiętniona w symbolicznym grobie na Wojskowych Powązkach w Warszawie, gdzie spoczywa obok innych żołnierzy, takich jak Józef Ptaszyński oraz Stanisław Kozicki. Dodatkowo, jego rodzina ma grób w Tyńcu w Kaliszu. Dla bohaterów takich jak Jerzy, uznanie formalne w postaci odznaczeń, jak Krzyż Walecznych, z pewnością stanowi znak nie tylko jego dzielności, ale również ogromnego poświęcenia dla ojczyzny.
Przypisy
- Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 30.11.2019 r.]
- Dane według: Wielka Ilustrowana Encyklopedia Powstania Warszawskiego, tom 6. Redaktor naukowy Piotr Rozwadowski. Dom Wydawniczy "Bellona", Warszawa 2004 r. ISBN 83-11-09586-8
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Bolesław Marzec | Alojzy Sroga | Jan Dąbrowski (porucznik) | Władimir Olderogge | Stefan Wojdaliński | Romuald Waga | Jerzy Zych | Jarosław Zygmunt | Karol Lilienfeld-Krzewski | Bronisław Gorgol | Wojciech Petkowicz | January Grzędziński | Jan Rogowski (podpułkownik) | Michał Dowgird | Stefan Głowacki | Władysław Poderni | Henryk Orski | Jicchak Sade | Jan Gilas | Józefat BarszczewskiOceń: Jerzy Wypych