Trasa W-Z (Lublin)

---

Przebieg

Trasa W-Z w Lublinie wytyczona została w malowniczej dolinie Czechówki. Na zachodnim krańcu miasta swój początek ma od wlotu al. Solidarności, która wprowadza nas w obszar doliny, a jej przebieg kontynuuje w okolicy wiaduktu al. Warszawskiej. Od tego momentu trasa wiedzie ulicami al. Tysiąclecia oraz al. Witosa aż do wschodniej granicy Lublina, gdzie spotykają się oba kluczowe ciągi komunikacyjne przy skrzyżowaniu al. Witosa z Drogą Męczenników Majdanka.

Trasa pełni istotną rolę w sieci komunikacyjnej miasta, przechodząc przez różne jego dzielnice. Do najważniejszych z nich należą: Śródmieście, Kalinowszczyzna, Tatary, Bronowice, oraz Felin. Dodatkowo, arteria ta wyznacza granice pomiędzy takimi dzielnicami jak: Sławin, Sławinek, Czechów Południowy, Wieniawa oraz Stare Miasto.

Historia

W zachodnim obszarze Lublina, w dolinie Czechówki, rozpoczęto budowę odcinków trasy W-Z w pierwszych latach po zakończeniu II wojny światowej. Ta kluczowa inwestycja znalazła swoje miejsce w „Programie Planu Zagospodarowania Miasta” z 1948 roku oraz w ogólnym planie zagospodarowania przestrzennego, który został opracowany w 1954 roku. W dokumencie OPZP z 1959 roku trasa W-Z została zaprojektowana jako szybka arteria komunikacyjna, mająca na celu połączenie różnych dzielnic Lublina.

W latach 70. XX wieku na trasie przeprowadzono przebudowę na dwujezdniową, co miało kluczowe znaczenie dla usprawnienia komunikacji. Zmiany obejmowały odcinek od skrzyżowania z al. Warszawską do skrzyżowania z ul. Lubartowską, co stworzyło nowy wlot do miasta od strony Warszawy oraz odciążyło z tranzytu popularne Aleje Racławickie i Krakowskie Przedmieście. Nowa arteria została nazwana aleją Tysiąclecia, a współcześnie ten fragment nosi nazwę al. Solidarności.

Na przełomie lat 70. i 80. XX wieku trasę przedłużono aż do al. Ilii Bazanowa, obecnie znanej jako ul. Mełgiewska, wschodniej części Lublina. W tym okresie wybudowano rondo „Pod zamkiem”. W ciągu lat 80. kontynuowano budowę dalszej wschodniej części trasy, w tym al. Tysiąclecia oraz al. Witosa. Na tym odcinku powstało wiele węzłów drogowych oraz tunel pod magistralą kolejową, która obejmuje linie kolejowe nr 7 i 67. Trasę włączono do już istniejącej drogi krajowej nr 17 na wschodniej granicy miasta, przy skrzyżowaniu z Drogą Męczenników Majdanka. Ta część została oddana do użytku w 1989 roku, co znacząco odciążyło tranzyt ze ścisłego centrum oraz z Drogi Męczenników Majdanka.

W 1989 roku rozpoczęto również budowę węzła „Poniatowskiego”, który miał za zadanie połączyć trasę W-Z z ulicą łączącą Czechów z Wieniawą oraz południowymi dzielnicami Lublina, które obecnie są reprezentowane przez al. M. Smorawińskiego i ul. J. Poniatowskiego. Węzeł ten był sukcesywnie rozbudowywany, a ostatnia łącznica została oddana do użytku w 2008 roku.

Na początku XXI wieku zmodernizowano odcinek trasy od skrzyżowania z al. Sikorskiego do Ronda im. Kuklińskiego, co polegało na położeniu nowej nawierzchni oraz poszerzeniu drogi do czterech pasów w każdym kierunku. W 2006 roku powstał nowy węzeł z ul. Grafa, co znacznie ułatwiło wjazd na trasę W-Z od strony Chełma/Zamościa oraz umożliwiło łatwiejszy dostęp do drogi krajowej nr 82. We wrześniu 2014 roku otwarto przedłużony odcinek trasy W-Z w kierunku zachodnim do węzła „Lublin Sławinek” na obwodnicy Lublina.

Infrastruktura

Trasa W-Z, która rozciąga się na długości 11,6 km, jest kluczowym elementem komunikacyjnym regionu. Na całej długości utrzymuje dwujezdniowy układ, a liczba pasów w każdą stronę waha się od 2 do 4.

Do 2014 roku na trasie W-Z znajdowały się takie drogi krajowe jak nr 17 i 12. Dodatkowo, na 900-metrowym odcinku, który przebiega od alei Sikorskiego do Węzła Poniatowskiego, obecna była także droga krajowa nr 19. Warto zaznaczyć, że przez całą długość trasy W-Z przebiegała również międzynarodowa droga nr E372, która biegła równolegle z DK 17.

Na skrzyżowaniu z aleją Unii Lubelskiej, znanym jako Rondo im. Romana Dmowskiego, rozpoczynała się także międzynarodowa trasa nr E373. Obecnie zachodni odcinek tej arterii stanowi fragment drogi krajowej nr 82, co podkreśla ciągłość i znaczenie tej trasy w systemie komunikacyjnym miasta.

Komunikacja

Pierwotnie planowano, aby trasa W-Z była droga szybkiego ruchu, która pełniła funkcję arterii tranzytowej. Do pewnego momentu, zachowywała swoje pierwotne zamierzenia z dużym powodzeniem, szczególnie w czasach, gdy natężenie ruchu kołowego było relatywnie niewielkie.

Jednakże, wraz z wzrostem liczby pojazdów, zaczęły występować negatywne skutki związane z drganiami oraz zanieczyszczeniem środowiska, co stało się realnym zagrożeniem dla Starego Miasta. W szczególności ucierpiały na tym cenne zabytki znajdujące się na Wzgórzu Zamkowym.

---

Oceń: Trasa W-Z (Lublin)

---