Stanisław Doborzyński

Po zakończeniu studiów Doborzyński podjął swoją pierwszą pracę jako dozorca w kopalni "Saturn" w Czeladzi, a później pełnił funkcję sztygara w kopalni "Joanna" w Porębie. Jego kariera szybko się rozwijała, gdyż pracował również jako mechanik oraz zawiadowca w kopalniach "Strzyżowice" w Strzyżowicach, "Maria" w Grodźcu oraz "Wiktoria" w Milowicach. Wkrótce po tym Doborzyński objął posadę inżyniera górniczego w gwarectwie węglowym "Hrabia Renard".

W 1897 roku starał się o stanowisko kierującego katedrą górnictwa w Szkole Politechnicznej we Lwowie, jednak przegrał rywalizację z Leonem Syroczyńskim. Pięć lat później, w 1902 roku, zyskał miano wykładowcy w Szkole Górniczej w Dąbrowie Górniczej, gdzie nauczał mineralogii. Jego ambicje i zapał do pracy sprawiły, że wkrótce udał się na Syberię, gdzie w Czeremchowie zorganizował kopalnię węgla, a następnie przez pewien czas pełnił funkcję jej dyrektora.

Po wybuchu wojny rosyjsko-japońskiej Doborzyński osiedlił się z powrotem w Lublinie, gdzie podjął pracę jako redaktor "Ziemi Lubelskiej", angażując się w życie lokalnej społeczności. W 1908 roku ponownie wyjechał na Syberię, gdzie prowadził poszukiwania rud manganowych oraz wykładał górnictwo w tomskim Instytucie Technologicznym. Jego działalność na rzecz Polaków w czasie zaborów obejmowała organizację Komitetu Polaków-Emigrantów, którego celem było wsparcie zesłańców w powrocie do ojczyzny poprzez Japonię. Niestety, jego działalność konspiracyjna została zdradzona, co doprowadziło do skazania go na szesnaście miesięcy aresztu oraz zakazu powrotu do Królestwa Polskiego.

Po osiedleniu się w Jekaterynosławiu wykładał mechanikę górniczą w Wyższej Szkole Górniczej. Z biegiem czasu udało mu się uzyskać pozwolenie na powrót do wolnej Polski, gdzie otrzymał propozycję objęcia katedry w Akademii Górniczej w Krakowie. Niestety, podczas podróży zaraził się tyfusem plamistym, co doprowadziło do jego przedwczesnej śmierci 18 czerwca 1922 roku. Doborzyński spoczywa w Lublinie, pozostawiając po sobie ślad w historii polskiego górnictwa.