Tadeusz Zieliński (pułkownik WP)

---

Życiorys

W momencie, gdy wybuchła I wojna światowa, Tadeusz Zieliński był jeszcze uczniem handlowej szkoły w Radomiu. Wspólnie z Włodzimierzem, swoim starszym bratem, zdecydował się na służbę w Legionach Polskich, gdzie rozpoczął swoją drogę w 1 pułku ułanów, pod dowództwem Władysława Beliny-Prażmowskiego. Niestety, po kryzysie przysięgowym, 17 lipca 1917 roku, został internowany w obozie jenieckim w Szczypiornie, z którego w grudniu tego samego roku oraz z innymi legionistami trafił do obozu w Łomży, gdzie pozostawał do marca 1918 r.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości i zwolnieniu z niewoli, Zieliński wstąpił do 11 pułku ułanów legionowych dowodzonego na początku przez pułkownika, a później generała Mariusza Zaruskiego, obejmując funkcję dowódcy plutonu. Wraz z jednostką stawił czoła wyzwaniom, jakie niosła ze sobą wojna polsko-bolszewicka w 1920 roku. Jego zaangażowanie w działania wojenne przyniosło mu później znaczący szacunek.

Wraz z Włodzimierzem zasadzili symboliczne Drzewo Wolności, które do dziś rośnie przed Resursą Obywatelską w Radomiu. Po zawarciu traktatu pokojowego oraz demobilizacji, Tadeusz Zieliński pozostał w szeregach Wojska Polskiego, a 3 maja 1922 roku został przypisany do stopnia porucznika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 roku, zajmując 282. lokatę w korpusie oficerów jazdy, a jego macierzysty oddział to 9 pułk strzelców konnych. Kontynuował służbę w swoim pułku w Włodawie, a następnie został przeniesiony do 4 pułku strzelców konnych, który stacjonował w Płocku.

Dnia 12 kwietnia 1927 roku Tadeusz został mianowany rotmistrzem z datą starszeństwa na 1 stycznia tego samego roku, uzyskując 27. lokatę w korpusie oficerów kawalerii. W maju tegoż roku przeniesiono go do kadry oficerów kawalerii, z jednoczesnym przydziałem do Inspektoratu Armii w Toruniu, gdzie służył jako oficer ordynansowy. Kolejnym jego etapem była praca na stanowisku oficera ordynansowego inspektora armii w Warszawie, gen. dyw. Aleksandra Osińskiego, co miało miejsce w lipcu 1929 roku. W październiku 1931 roku nastąpiło jego przeniesienie z Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych do Korpusu Ochrony Pogranicza, gdzie został dowódcą szwadronu kawalerii KOP „Druja”. Z dniem 31 maja 1935 roku przeszedł do rezerwy, przechodząc w rezerwie także do 2 pułku szwoleżerów rokitniańskich.

Awansowany do stopnia majora kawalerii, przez pewien czas pełnił również rolę inspektora w Straży Granicznej. Tadeusz Zieliński brał udział w kampanii wrześniowej, a po jej zakończeniu udało mu się dotrzeć do Francji oraz Wielkiej Brytanii, gdzie związał swoje losy z Polskimi Siłami Zbrojnymi. Po zakończeniu działań wojennych zdecydował się pozostać w Anglii, jednak w 1959 roku powrócił do Polski, osiedlając się w Radomiu. Jako specjalista z zakresu spraw wojskowych podjął pracę w Muzeum Miejskim.

Zmarł w 1971 roku w Radomiu, gdzie spoczął w rodzinnym grobie, położonym na cmentarzu przy ul. Limanowskiego, w kwaterze 1b/25/6 (grób 3822).

Rodzina

Tadeusz Zieliński był potomkiem Kazimierza i Heleny z Barczewskich, którzy przeżyli lata w trudnych czasach, gdy w społeczeństwie dominowały napięcia polityczne. Jego rodzina była duża i zróżnicowana, a on miał czterech braci oraz kilka sióstr. Najstarszym z rodzeństwa był Tomasz, który zasłynął jako uczestnik konspiracji antycarskiej, niestety zginął z rąk ochraniających.

Wśród rodzeństwa byli również Tadeusz, Stefan, który poniósł śmierć w obozie hitlerowskim Auschwitz, a także Lusia, Zofia Szczeklik, Anna Sokołowska, znana jako primo voto Niedźwiecka oraz Wanda Broniewska, która zmarła w 1989 roku. 

Rafał, syn Tadeusza, wykonywał zawód inżyniera budowlanego i przeszedł na drugą stronę życia w roku 2010. Warto zaznaczyć, że jego szwagrem był major Wojska Polskiego, Marian Bełcikowski.

Rodzina Zielińskich ma również swoje miejsce spoczynku, znajdujące się na cmentarzu rzymskokatolickim w Radomiu przy ul. Limanowskiego 72, gdzie można odwiedzić ich grób, który znajduje się w kwaterze 1b/25/6, grób 3822.

Ordery i odznaczenia

Wśród licznych osiągnięć Tadeusza Zielińskiego, jego dorobek odznaczeniowy z pewnością zasługuje na uwagę. Posiada on szereg prestiżowych nagród, które odzwierciedlają jego odwagę i poświęcenie w służbie wojskowej.

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 6735,
• Krzyż Niepodległości, przyznany 12 maja 1931 roku,
• Krzyż Walecznych, którego otrzymał czterokrotnie „za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918–1921”,
• Krzyż Walecznych, przyznany dwukrotnie „za czyny męstwa i odwagi wykazane w wojnie rozpoczętej 1 września 1939 roku”,
• Srebrny Krzyż Zasługi, przyznany 10 listopada 1928 roku,
• Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych, nadana 12 maja 1936 roku,
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej, przyznany przez Łotwę w 1929 roku.

---

Oceń: Tadeusz Zieliński (pułkownik WP)

---