Jerzy Albin de Tramecourt

---

Życiorys

Jerzy Albin de Tramecourt przyszedł na świat w rodzinie Władysława oraz Klementyny z Szamotów. W młodości, będąc uczniem siedmioklasowej Szkoły Handlowej Zgromadzenia Kupców w Lublinie, od 1904 roku aktywnie angażował się w działalność kółek samokształcących. Ponadto pełnił rolę wiceprzewodniczącego Związku Młodzieży Narodowej w Lublinie. Jego działalność społeczna nie pozostała bez reperkusji; w 1905 roku, jako jeden z organizatorów strajku szkolnego, zdecydowano się na uniemożliwienie mu kontynuacji nauki w lubelskich szkołach.

Jerzy kontynuował swoją edukację w Warszawie, gdzie w 1910 roku zakończył naukę w prywatnej Szkole Przemysłowo-Technicznej, mimo braku matury. Jesienią tego samego roku został powołany do armii carskiej, co oznaczało rozpoczęcie jego trzyletniej służby wojskowej. Po wybuchu I wojny światowej, ponownie zmobilizowany, trafił na front rosyjsko-austriacki. W sierpniu 1914 roku, w trakcie bitwy pod Kraśnikiem, został wzięty do niewoli przez Austriaków.

W 1916 roku de Tramecourt zaciągnął się do Legionów Polskich, co zaowocowało przydziałem do 6 pułku piechoty. Wziął udział w działaniach bojowych nad Stochodem, a następnie udał się z pułkiem do Nałęczowa i Dęblina w celu odpoczynku. Odrzucając wezwanie do złożenia przysięgi na wierność cesarzowi Niemiec i Austro-Węgier, został internowany w obozach, najpierw w Szczypiornie, a potem w Łomży. W obozie łomżyńskim pełnił rolę dowódcy internowanych legionistów z 6 pułku piechoty. Po zwolnieniu przez Niemców w lipcu 1918 roku powrócił do rodzinnego domu.

Wkrótce, na rozkaz przełożonych, udał się do Siedlec, aby objąć stanowisko komendanta III Okręgu Podlaskiego POW. W okresie od 13 maja do 23 listopada 1918 roku był uczniem klasy „E” w Szkole Podchorążych w Ostrowi Mazowieckiej oraz przejściowo w Zegrzu. Po odzyskaniu niepodległości kontynuował swoją karierę wojskową w 22 pułku piechoty, powszechnie nazywanym siedleckim. Zasłynął w czasie wojny polsko-bolszewickiej, kierując kompanią techniczną i przechodząc z nią cały szlak bojowy.

W szczególności, wyróżnił się w bitwie pod Jełaniem-Strakomiczami, która miała miejsce 7 kwietnia 1920 roku oraz w obronie Warszawy. Po zakończeniu działań wojennych, pułk przebywał w okolicach Mołodeczna aż do września 1922 roku, kiedy to wrócił do Siedlec. 3 maja 1922 roku Jerzy został awansowany do stopnia kapitana, a jego starszeństwo ustalono na 1 czerwca 1919 roku, zajmując 1427. lokatę w korpusie oficerów zawodowych piechoty.

W trakcie dalszej służby w 22 pułku piechoty w Siedlcach, 18 lutego 1928 roku awansował na majora. Kilka tygodni później, 21 marca 1928 roku, został przeniesiony do Dowództwa Obszaru Warownego „Wilno”, gdzie zajmował stanowisko oficera sztabu. Następnie pełnił funkcję starosty powiatu mołodeczańskiego, a w okresie wrzesień 1931 – kwiecień 1932 roku był starostą dziśnieńskim, a później starostą wileńsko-trockim oraz radomskim.

W dniu 17 lutego 1937 roku premier Felicjan Sławoj Składkowski mianował go wicewojewodą poleskim, a w późniejszym czasie powierzył obowiązki wojewody na czas niedyspozycji Wacława Kostka-Biernackiego. Funkcję tę sprawował do 10 września 1937 roku, po czym rozpoczął urzędowanie jako wojewoda lubelski, co miało miejsce 8 września 1937 roku. Jednym z jego największych osiągnięć było włączenie w skład Centralnego Okręgu Przemysłowego (COP) południowej części województwa lubelskiego.

Podczas swojej kadencji w Lublinie, Jerzy zajmował wiele dodatkowych funkcji, w tym przewodniczył Prezydium Honorowego Wojewódzkiego Obywatelskiego Komitetu Zimowej Pomocy Bezrobotnym oraz był członkiem wielu rad, takich jak Rada Wojewódzka, Rada Fundacji Szpitala św. Wincentego à Paulo, czy Wojewódzka Rada Funduszu Pracy. Był również prezesem Zarządu Aeroklubu Lubelskiego oraz członkiem honorowym Automobilklubu Lubelskiego.

Po wybuchu II wojny światowej pozostał w Lublinie, gdzie nadzorował działalność instytucji państwowych i społecznych. W tym czasie przyczynił się do uratowania wielu cennych obrazów, w tym Bitwy pod Grunwaldem oraz Kazania Skargi, które ewakuowane zostały galarami do Kazimierza Dolnego. Jerzy pełnił funkcję wojewody aż do 14 września 1939 roku. Po zajęciu Lublina przez wojska niemieckie został aresztowany 20 października 1939 roku, a jego śmierć miała miejsce w listopadzie tegoż roku w niewyjaśnionych okolicznościach, najprawdopodobniej w pobliżu szpitala Jana Bożego. Do dziś miejsce i data jego pochówku pozostają nieznane.

Związał się z Heleną Trębicką, z którą wstąpił w związek małżeński 12 maja 1917 roku.

Ordery i odznaczenia

Jerzy Albin de Tramecourt był zasłużonym człowiekiem, który otrzymał szereg prestiżowych odznaczeń, podkreślających jego heroiczne osiągnięcia oraz oddanie dla kraju.

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari,
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Niepodległości (28 grudnia 1933),
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (8 listopada 1930),
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie),
• Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1937).

---

Oceń: Jerzy Albin de Tramecourt

---