Wincenty Wnuk


Wincenty Wnuk, urodzony 6 października 1897 roku w Lublinie, to postać, która pozostawiła znaczący ślad w historii Polski. Jako pułkownik piechoty Wojska Polskiego, Wnuk zyskał uznanie zarówno w służbie wojskowej, jak i poza nią.

Przez wiele lat poświęcał swoje życie obronie kraju, a jego odwaga została doceniona poprzez nadanie mu Orderu Virtuti Militari, co jest jednym z najwyższych odznaczeń wojskowych w Polsce. Zmarł 2 czerwca 1987 roku w Warszawie, pozostawiając po sobie niezatarte ślady w pamięci narodowej.

Życiorys

Wincenty Wnuk urodził się 6 października 1897 roku w Lublinie, w rodzinie Jana i Antoniny z Szybalskich. Posiadał dobre przygotowanie edukacyjne, kończąc sześć klas w Gimnazjum Filologicznym im. St. Śliwińskiego w Lublinie. Jego kariera militarna rozpoczęła się 4 listopada 1915 roku, gdy wstąpił do Legionów Polskich i ukończył kurs szkoły podoficerskiej, a następnie służył w 6 kompanii 2 pułku piechoty.

W 1916 roku brał udział w kampanii wołyńskiej. Niestety, 18 września tego samego roku odniósł kontuzję i trafił do szpitala w Lublinie. Po rekonwalescencji kontynuował służbę w 4 kompanii szkolnej w Dęblinie. W lipcu 1917 roku, po kryzysie przysięgowym, został skierowany do Szkoły Podchorążych w Zambrowie, co miało na celu poprawę sytuacji w polskich siłach zbrojnych.

Gdy nastał 11 listopada 1918, Wnuk, już w stopniu podporucznika, został przeniesiony do 8 pułku piechoty Legionów. Tam, jako dowódca 9 kompanii, a następnie batalionu, wziął udział w wojnie z bolszewikami. Jego kadencja w tym czasie była pełna chwały, zwłaszcza wyróżnił się w bitwie nad Niemnem, skąd jego oddział przywiózł wielu jeńców oraz zdobył karabiny maszynowe.

W kwietniu 1924 roku powrócił z Baonu Szkolnego Piechoty Okręgu Korpusu Nr II do swojego pułku. 18 lutego 1928 roku, w związku z dalszymi osiągnięciami, został mianowany majorem. Do roku 1930 pełnił funkcję dowódcy I batalionu w 8 pp Leg. oraz przez jakiś czas był wykładowcą taktyki w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie.

W 1933 roku, w wyniku reorganizacji, przeniesiono go do 10 pułku piechoty w Łowiczu, gdzie objął stanowisko dowódcy III batalionu w Skierniewicach. Jego kariera zawodowa nabrała tempa, gdy 24 stycznia 1934 roku awansował na podpułkownika. Wkrótce, od 9 kwietnia tego samego roku, zajął stanowisko zastępcy dowódcy 72 pułku piechoty im. Dionizego Czachowskiego w Radomiu, a 15 lipca 1938 roku został dowódcą 8 pułku piechoty Legionów w Lublinie.

W marcu 1939 roku, Wnuk objął dowództwo nad batalionem KOP „Małyńsk”. W chwilach krytycznych, tuż przed wybuchem kampanii wrześniowej, wymienił na stanowisku dowódcy 31 pułku Strzelców Kaniowskich w Sieradzu płk. Stanisława Józefa Biegańskiego. Jego pułk, w składzie 10 Dywizji Piechoty, bronił linii Warty na przedpolach Sieradza oraz odniósł szereg sukcesów, w tym zniszczenie kolumny zaopatrzeniowej niemieckiego XVI Korpusu.

Chociaż pod Kozienicami 31 pułk został rozbity, część jego żołnierzy zdołała się ewakuować. 27 oficerów 31 pp trafiło na Listę Katyńską, a sztandar pułku został odznaczony Krzyżem Złotym Orderu Virtuti Militari, który obecnie znajduje się w stałej ekspozycji w Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie.

Po wojnie, podpułkownik Wnuk przedostał się na Węgry, skąd udał się do Francji, gdzie w kampanii francuskiej 1940 roku dowodził 3 pułkiem Grenadierów Śląskich, a następnie ewakuował się do Wielkiej Brytanii. Po zakończeniu konfliktu wrócił do Polski i osiedlił się w Warszawie, ożenił się z Karoliną z Koziełł-Poklewskich, z którą miał dzieci.

Wincenty Wnuk zmarł 2 czerwca 1987 roku w Warszawie. Jego ostatnie miejsce spoczynku znajduje się na Cmentarzu Komunalnym Północnym na Wólce Węglowej w Warszawie, w kwaterze W-XIII-7-11-19.

Ordery i odznaczenia

Wincenty Wnuk był odznaczonym żołnierzem, który zdobył wiele prestiżowych nagród za swoje zasługi w wojskowości. Jego bogaty zestaw odznaczeń świadczy o niezwykłej odwadze i poświęceniu. Wśród jego odznaczeń można wyróżnić:

  • Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 154,
  • Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 1877, przyznany 17 maja 1921 roku,
  • Krzyż Niepodległości, otrzymany 16 września 1931 roku,
  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
  • Krzyż Walecznych, przyznawany czterokrotnie,
  • Złoty Krzyż Zasługi, nadany 10 listopada 1928 roku,
  • Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
  • Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
  • Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa).

Każde z tych odznaczeń odzwierciedla wyjątkowe osiągnięcia Wincentego Wnuka oraz jego wkład w obronę i niepodległość kraju.

Przypisy

  1. Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online], cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 16.09.2022 r.]
  2. a b Kozłowski 2013, s. 821.
  3. a b Kozłowski 2013, s. 803.
  4. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 8 z 28.06.1933 r., s. 131.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 1 z 24.01.1934 r., s. 1.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 11 z 07.06.1934 r., s. 153.
  7. D z. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 06.08.1929 r., s. 240.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 5 z 21.02.1928 r., s. 47.
  9. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
  10. M.P. z 1931 r. nr 218, poz. 296 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  11. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 21 z 28.05.1921 r., s. 805.
  12. Rocznik Oficerski 1928, s. 24, 185.

Oceń: Wincenty Wnuk

Średnia ocena:5 Liczba ocen:7