Władysław Marecki

Wojsko i służby mundurowe

Władysław Marecki, znany również jako Władysław Marczewski, nosił pseudonimy takie jak „Żabik 2”, „Hipek” oraz „Kajtek”. Przyszedł na świat 23 sierpnia 1911 roku w Lublinie, a swoje życie zakończył 25 marca 1999 roku w Sopocie.

Był on major piechoty w Wojsku Polskim, a także cichociemnym, co oznacza, że był jednym z żołnierzy wyspecjalizowanych w działaniach specjalnych podczas II wojny światowej. Dzięki swojemu zaangażowaniu i determinacji, Marecki odegrał istotną rolę w historii polskich sił zbrojnych.

Życiorys

Władysław Marecki to niezwykła postać w historii Polski, której życie było pełne wyzwań i heroicznych czynów. Po zakończeniu edukacji w szkole powszechnej i technicznej we Włodzimierzu Wołyńskim, która miała miejsce w latach 1920–1932, wstąpił do wojska. Służbę wojskową odbył w 23 pułku piechoty im. płk. Leopolda Lisa-Kuli, w latach 1932–1934, a następnie 1 października 1934 roku przeszedł do Pułku KOP „Wilejka”. Również w 1937 roku ukończył szkołę podoficerską, co znacząco wpłynęło na jego dalszą karierę wojskową.

W dniu 18 sierpnia 1939 roku Marecki został przydzielony do 2 pułku Strzelców Górskich, który był przemianowany z 2 Pułku Piechoty KOP, wchodząc w skład 1 Brygady Górskiej KOP. Warto dodać, że w trakcie tego samego roku ekstern ukończył 6. klasę gimnazjum, co było wyjątkowym osiągnięciem.

Wrzesień 1939 roku przyniósł mu poważne wyzwania, gdyż był zastępcą dowódcy plutonu w swoim pułku. Wziął udział w trudnych walkach w Beskidach, odbywających się od Żywca po Rabkę. Niestety, podczas bitwy pod Gdowem, 6 września, odniósł rany i został ewakuowany do szpitala w Tarnowie.

Po powrocie do zdrowia, 19 września, Marecki przekroczył granicę polsko-węgierską, gdzie został internowany w obozie w Szombathely. W maju 1940 roku jego los zaprowadził go do Syrii, gdzie zorganizowano Samodzielną Brygadę Strzelców Karpackich. W jej składzie walczył m.in. w bitwach o Tobruk i Gazalę, gdzie znów doznał ran oraz był leczony w Polskim Szpitalu Wojskowym w Aleksandrii.

Po opuszczeniu szpitala, Marecki przeszedł dalsze szkolenie, zdobywając stopień sierżanta podchorążego. Ukończył także kurs dowódców oddziałów szturmowych w Centrum Wyszkolenia Armii. Wkrótce znalazł się we Włoszech z 3 Dywizją Strzelców Karpackich, 2 Korpusu Polskiego.

Decydując się na służbę w kraju, po odbyciu przeszkolenia, został zaprzysiężony 14 lutego 1944 roku w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza. Jego misja zrzutu miała miejsce nocą z 21 na 22 maja 1944 roku, w ramach operacji „Weller 29”. Ciekawe jest, że w tej samej akcji brał udział Leopold Okulicki, późniejszy komendant główny Armii Krajowej.

Po przybyciu do kraju, przez trzy tygodnie ukrywał się w pobliżu placówki odbiorczej, czekając na przydział. Dostał stanowisko dowódcy 3 kompanii „Tobruk” 106 Dywizji Piechoty AK, która działała w strukturze Inspektoratu Miechów Okręgu Kraków AK. Dodatkowo, od 14 września 1944 roku pełnił funkcję oficer wyszkolenia, ucząc minerstwa, dywersji oraz taktyki szturmowej.

W wyniku częściowej demobilizacji 106 Dywizji Piechoty jego kompania została zredukowana do dwóch plutonów, które pozostawały w dyspozycji dowódcy 120 pułku piechoty, a później dowódcy dywizji. Marecki zdał kompanię „Bemowi” w dniu 5 stycznia 1945 roku, co symbolizowało koniec jego bezpośredniej służby w tym okresie wojennym.

Po zakończeniu wojny osiedlił się w Gdańsku, gdzie objął stanowisko kierownika wydziału ekonomicznego i zaopatrzenia w Zakładach Przemysłu Zapałczanego. W 1948 roku podjął studia na Politechnice Gdańskiej, jednak problemy z władzami uniemożliwiły mu ich ukończenie. W 1976 roku przeszedł na emeryturę, kontynuując działalność w Związku Inwalidów Wojennych RP.

Ostatnie lata swojego życia spędził w Sopocie, gdzie znalazł spokój. Zmarł i został pochowany w Kwaterze Armii Krajowej na sopockim Cmentarzu Komunalnym (rząd 1, grób 38). Jego życie to nie tylko historia osobista, ale również część wielkiej narracji o walce i odwadze Polaków w trudnych czasach.

Awanse

W życiorysie Władysława Mareckiego ważnym elementem są jego awanse wojskowe, które obrazują jego rozwój kariery w siłach zbrojnych.

  • kapral służby zawodowej – 1 października 1937 roku,
  • plutonowy – 1940,
  • sierżant podchorąży – 1943,
  • podporucznik – 1 marca 1944 roku,
  • porucznik – 22 maja 1944 roku,
  • kapitan – 9 października 1945 roku,
  • major – .

Ordery i odznaczenia

Władysław Marecki był osobą, która zyskała uznanie za swoje heroiczne czyny i zasługi w służbie wojskowej. Oto lista jego odznaczeń i orderów, które poświadczają jego odwagę oraz poświęcenie:

  • krzyż srebrny Orderu Virtuti Militari,
  • krzyż walecznych – przyznany dwukrotnie, oba 17 stycznia 1945 roku,
  • srebrny krzyż zasługi z mieczami – nadany 25 września 1944 roku,
  • krzyż Armii Krajowej,
  • krzyż czynu bojowego Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie.

Życie rodzinne

Władysław Marecki był potomkiem Władysława, który pełnił funkcję pracownika technicznego w fabryce samolotów, oraz Józefy, z domu Kucharskiej. W 1944 roku zawarł związek małżeński z Krystyną Skoczek, urodzoną w 1923 roku. Para doczekała się dwojga synów: Zbigniewa, który przyszedł na świat w 1946 roku, oraz Wojciecha, którego narodziny miały miejsce w 1949 roku.

Przypisy

  1. a b Polak (red.) 1999 r., s. 71.
  2. śp. Władysław Marecki

Oceń: Władysław Marecki

★★★★★
Średnia ocena:4.61 Liczba ocen:22