Włodzimierz Zieliński (major)

Wojsko i służby mundurowe

Włodzimierz Zieliński, urodzony 31 maja 1893 roku w Lublinie, to postać, która zapisała się w historii Polski jako major piechoty w Wojsku Polskim oraz jako urzędnik konsularny.

Jego działalność w tych dwóch obszarach miała znaczący wpływ na wiele wydarzeń, które miały miejsce w pierwszej połowie XX wieku.

Włodzimierz Zieliński zmarł 23 listopada 1945 roku w Paryżu, pozostawiając po sobie dziedzictwo, które zasługuje na bliższe zbadanie i upamiętnienie.

Życiorys

Włodzimierz Zieliński przyszedł na świat jako syn Kazimierza oraz Heleny z Barczewskich. Był on częścią licznego rodzeństwa, w tym najstarszego brata Tomasza, który brał udział w konspiracji antycarskiej i niestety został zamordowany przez ochranę, oraz Tadeusza i Stefana, który zginął w obozie hitlerowskim Auschwitz. Do jego sióstr należały Lusia, Zofia Szczeklik, Anna Sokołowska (pierwotnie Niedźwiecka) oraz Wanda Broniewska. Grób rodziny Zielińskich można odnaleźć na cmentarzu rzymskokatolickim przy ul. Limanowskiego 72 w Radomiu, na kwaterze 1b/25/6, grób 3822.

Włodzimierz ukończył Szkołę Handlową w Radomiu, a następnie podjął kształcenie na Wydziale Chemicznym Politechniki Lwowskiej, gdzie zaliczył cztery semestry. Do Związku Strzeleckiego wstąpił w 1911 roku, pozostając w nim aż do wybuchu I wojny światowej. 1 sierpnia 1914 roku, razem z młodszym bratem Tadeuszem, wstąpił do Legionów Polskich, gdzie trafił do kompanii rzeszowskiej. W lutym 1915 roku przeszedł do 1 pułku ułanów Legionów Polskich. Od 5 lutego do 31 marca 1917 roku uczęszczał na kawaleryjski kurs oficerski w Ostrołęce, kończąc go z pozytywnym wynikiem, będąc wówczas kapralem.

17 lipca 1917 roku, po kryzysie przysięgowym, został internowany najpierw w Szczypiornie, a następnie w Łomży, gdzie przebywał aż do marca 1918 roku. Wkrótce po tym przystąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej. W 1918 roku odegrał kluczową rolę jako organizator jednej z kompanii 24 pułku piechoty w Radomiu, uczestnicząc w wojnie polsko-bolszewickiej aż do zawieszenia broni. Wspólnie z Tadeuszem zasadzili Drzewo Wolności, które do dnia dzisiejszego rośnie przed budynkiem Resursy Obywatelskiej w Radomiu.

3 maja 1922 roku Włodzimierz został zweryfikowany na stopień kapitana, mając starszeństwo od 1 czerwca 1919 roku oraz 930. lokatę w korpusie oficerów piechoty; wówczas jego macierzystym oddziałem był 21 pułk piechoty w Warszawie. Od 1923 roku pełnił służbę w 78 pułku piechoty w Baranowiczach. 18 lutego 1928 roku otrzymał awans na majora, z zaliczeniem starszeństwa od 1 stycznia 1928 roku i 20. lokatą w korpusie oficerów piechoty. 24 lipca 1928 roku został przeniesiony do Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu w roli wykładowcy.

Od 15 kwietnia 1931 roku znajdował się w dyspozycji dyrektora Państwowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego w Warszawie, bez prawa do świadczeń związanych z przesiedleniem. Od 1 lipca 1931 roku działał jako szef Instruktoratu Wychowania Fizycznego przy Ambasadzie RP w Paryżu, co miało na celu wspieranie Polonii we Francji oraz Belgii. Na tym stanowisku miał znaczący wkład w stabilizację Związku Strzeleckiego, współpracując blisko z podpułkownikiem Augustem Emilem Fieldorfem, komendantem Związku Strzeleckiego w Francji oraz porucznikiem Witoldem Kułakowskim, który kierował Strzelcem w Belgii.

1 października 1933 roku Włodzimierz został przydzielony do dyspozycji Ministerstwa Skarbu, a jego przydział pozostawał aktywny przez kolejne dwa miesiące, od 1 stycznia 1934 roku. W ministerstwie pełnił funkcję kierownika Biura Personalnego. 31 marca 1934 roku przeszedł w stan rezerwy z równoczesnym przeniesieniem do 5 pułku piechoty Legionów w Wilnie. 13 marca 1934 roku mianowano go dyrektorem Biura Personalnego Ministerstwa Skarbu, gdzie pozostawał do 30 czerwca 1936 roku.

1 października 1937 roku objął stanowisko konsula w Konsulacie Generalnym w Paryżu, a od 1938 do 1939 roku był konsulem generalnym. W 1940 roku został skierowany do obozu odosobnienia w Cerizay, a następnie w 1944 roku powołano go na konsula generalnego w Marsylii.

Zmarł 23 listopada 1945 roku w Paryżu. Jego miejsce spoczynku znajduje się na polskim cmentarzu w Montmorency.

Ordery i odznaczenia

Wśród odznaczeń i orderów, które otrzymał Włodzimierz Zieliński, znalazły się znaczące wyróżnienia, które świadczą o jego oddaniu i zasługach.

  • Krzyż Niepodległości przyznany 12 maja 1931,
  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, nadany 11 listopada 1934,
  • Krzyż Walecznych, otrzymany dwukrotnie w 1922,
  • Złoty Krzyż Zasługi, nadany 28 czerwca 1939,
  • Srebrny Krzyż Zasługi, przyznany 8 sierpnia 1925,
  • Srebrny Medal za Długoletnią Służbę,
  • Brązowy Medal za Długoletnią Służbę,
  • Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa, 1929).

Przypisy

  1. a b Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 czerwca 1939. Warszawa: Stowarzyszenie Samopomoc Urzędników Polskiej Służby Zagranicznej, 1939, s. 255. [dostęp 15.03.2023 r.]
  2. Mirosław Dymarski, Polskie obozy odosobnienia we Francji i w Wielkiej Brytanii w latach 1939–1942, [w:] Dzieje Najnowsze t. XXIX, 1997, 3, s. 116.
  3. Grób Włodzimierza Zielińskiego na stronie tombeauxpolonais.eu
  4. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 92, 181.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 24 lipca 1928 roku, s. 220.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 lutego 1928 roku, s. 45.
  7. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 31, 451.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 3 sierpnia 1931 roku, s. 240.
  9. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 349, 412.
  10. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 305, 356.
  11. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 21.
  12. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 140, 187.
  13. Szafkowski 1999 ↓, s. 67-68.
  14. Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 53.
  15. M.P. z 1939 r. nr 149, poz. 353 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
  16. M.P. z 1934 r. nr 259, poz. 337 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
  17. M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  18. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych 1922.07.08 R.3 Nr 19 s. 492 „za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918–1921” oraz za działalność w byłej POW.
  19. M.P. z 1925 r. nr 184, poz. 813 „za zasługi, położone przy zwalczaniu akcji dywersyjnej w województwach wschodnich”.
  20. a b c Rocznik Służby Zagranicznej 1938 ↓, s. 241.
  21. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 240.

Oceń: Włodzimierz Zieliński (major)

★★★★★
Średnia ocena:4.62 Liczba ocen:12