Jan Woźniakowski

---

Życiorys

Jan Woźniakowski przyszedł na świat w rodzinie, której członkami byli Jan i Kamila Antonina z d. Borzynowska. Od najmłodszych lat angażował się w działania patriotyczne, decydując się na przynależność do Związku Walki Czynnej. Jego edukacja w dziedzinie chemii technicznej odbywała się w Pradze, co otworzyło mu drzwi do dalszej kariery.

W dniu 6 sierpnia 1914 roku, wyruszył z Oleandrów jako część IV plutonu Pierwszej Kompanii Kadrowej, gdzie pełnił rolę łącznika Kazimierza Piątka. Jego zapał do walki został jednak przerwany przez chorobę – zapalenie płuc, które przeszkodziło mu w aktywnym uczestnictwie w trakcie bitwy pod Uciskowem. Po powrocie do zdrowia, Jan nawiązał współpracę z jednostkami pomocniczymi, a od marca 1915 roku służył w 5 baterii artyleryjskiej.

W ciągu kolejnych lat walczył w wielu miejscach, takich jak Konary, Tarłów oraz Jastków, a także nad Styrem. Niestety, po europejskim kryzysie przysięgowym, Jan znalazł się w internowaniu, w takich miejscowościach jak Szczypiornie oraz Łomża w latach 1917-1918.

Po zakończeniu I wojny światowej, Woźniakowski wstąpił do Wojska Polskiego. Uczestniczył w wojnie w 1920 roku. Po działaniach wojennych postanowił kontynuować służbę wojskową. W 1923 roku ukończył Oficerską Szkołę Artylerii i w stopniu kapitana został przydzielony do 1 pułku artylerii polowej Legionów stacjonującego w Wilnie.

W 1924 roku pełnił funkcję komendanta składnicy wojennej, a w listopadzie 1925 roku został dowódcą II dywizjonu. W dalszej kolejności, w grudniu 1924 roku, uzyskał stopień majora, a jego awans umocnił jego pozycję w korpusie oficerów artylerii. Szybko przesunięty do kadry oficerów artylerii w 1928 roku, w ostateczności objął stanowisko pełniącego obowiązki komendanta placu Lwów.

Jan Woźniakowski, z dniem 27 kwietnia 1929 roku, został przeniesiony do 6 pułku artylerii ciężkiej na miejsce zastępcy dowódcy pułku. Dwa lata później, w grudniu 1930 roku, otrzymał awans na podpułkownika, a jego kariera wojskowa nabrała tempa w latach trzydziestych. Po przejściu do 10 dywizjonu artylerii konnej w Jarosławiu, w 1937 roku objął dowództwo 22 pułku artylerii lekkiej w Przemyślu.

Na początku II wojny światowej, 27 sierpnia 1939 roku, Jan objął dowództwo artylerii dywizyjnej 22 Dywizji Piechoty Górskiej. Jego działania wojenne podczas kampanii wrześniowej zakończyły się niewolą, a Jan przebywał w Oflagu II C Woldenberg. Po wojnie, w grudniu 1945 roku, nie otrzymał przyjęcia do ludowego Wojska Polskiego.

Po wojennej zawierusze, Jan Woźniakowski osiedlił się w Przemyślu, a później w Gliwicach, gdzie przez długi czas pracował w Instytucie Onkologii oraz Gliwickim Zjednoczeniu Budownictwa Przemysłowego. Jego życie pełne było niezwykłych wydarzeń, które na zawsze wpisały się w historię regionu.

Ordery i odznaczenia

Jan Woźniakowski, jako niezwykle zasłużony obywatel, został odznaczony licznymi honorami, które świadczą o jego oddaniu dla kraju i wartości, jakie reprezentował. Oto lista wyróżnień, które otrzymał w trakcie swojego życia:

• Krzyż Niepodległości, otrzymany 16 września 1931 roku,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, nadany 11 listopada 1936 roku,
• Krzyż Walecznych, przyznawany trzykrotnie,
• Złoty Krzyż Zasługi, przyznawany dwukrotnie: 18 marca 1932 roku i w 1938 roku „za zasługi na polu pracy społecznej”,
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
• Krzyż Kampanii Wrześniowej,
• Odznaka pamiątkowa „Pierwszej Kompanii Kadrowej”.

---

Oceń: Jan Woźniakowski

---